Η αγάπη παραμένει εδώ και καιρό στα αζήτητα,
η ψυχή βαραίνει και περπατάει με μπαστούνι,
η καρδιά ασήκωτη πετάει σκουπίδια που μάζεψε μέσα από τα μπαλωμένα χρόνια,
όλα τα παράπονα γυρεύουν μια βαρκούλα να ταξιδέψουν χωρίς ανέμους,
να ξεκουραστούν,
να κοιμηθούν και σαν ξυπνήσουν να πετάξουν τα ρούχα που σκίστηκαν που κόλλησαν στο σώμα όταν η σκόνη του θυμού το έπνιγε,
τα μάτια θα επιστρέψουν εκεί που έβλεπαν πάντα ένα φως ελπίδας, ένα φωτεινό αστέρι που οδηγούσε στη γέννηση
της αγάπης,
η υπομονή θέλει ένα κουβά γεμάτο καθαρές αλήθειες για ν' αντέξει,
θέλει ειρήνη και ένα καθαρό τραπεζομάντηλο με περιστέρια με ανοιγμένα φτερά,
τι θέλει ο άνθρωπος για να λέγεται
Ά ν θ ρ ω π ο ς ;
να συγχωρεί, να φυλάει τη συνείδηση σαν φυλακτό,
να πίνει νερό και όχι ξύδι,
να γεύεται το όμορφο και όχι το παράλογο!
άνθρωποι είμαστε,
τα σφάλματα αλλάζουν πορεία, οι σκέψεις, οι καημοί αλλάζουν χώρο και χρόνο!
Comments