Ακόμη
μια μέρα χάραξε,
δώρο ακριβό της ζωής
και μας βρίσκει εδώ, παρόντες.
Τίποτε δεδομένο, ποτέ δεν ήταν,
απλά στους δύσκολους καιρούς το νιώσαμε
μέχρι την ψυχή μας.
Πόση ματαιότητα μας περιβάλλει, κι ότι
ζήσαμε, άφησε ίχνη, υπάρχει στο χρόνο
σε μια αφηρημένη έννοια, στη μνήμη,
αλλά δεν είναι πια δικό μας.
Είμαστε πάλι μ' αδεια τα χέρια,
για να ζήσουμε.
Μ' αρέσει αυτό το άγραφο χαρτί της μέρας
που μπορώ να ξαναγράψω πάνω του,
μ' άλλα χρώματα και νέες λέξεις.
Μ' αρέσει να κοιτάζω απ' τ ανοιχτό
παράθυρο, μέσα από μια υδάτινη
διαφάνεια, και να νιώθω την ίδια
πάντα λατρεία και νοσταλγία.
Οι μνήμεςακολουθούν, μα είναι ζωή στο κενό, άϋλες στιγμές που ξεγλιστρούν
συνεχώς, πάντα αιχμάλωτες του χρόνου,
πουλιά που φτεροκοπούν είναι .
Στις βαριές συννεφιές,
μας τυραννούν οι χειμώνες, δέντρα είμαστε,
παλεύουμε, ορθωνόμαστε κι οι άνεμοι
παίρνουν τα φύλλα μας.
Ας ξεκινήσουμε ανάλαφροι, πριν
φυσήξει εκείνος ο δυνατός άνεμος
που ποτέ δε μάθαμε από που έρχεται,
και μας ρίξει κάτω.
Ας χαρούμε τα δώρα που απλόχερα
μας δίνονται, όλα σημαντικά αλλά
κι εφήμερα, σαν τη φλόγα του κεριού
ευαίσθητα έτοιμα να χαθούν στην
πρώτη μας απροσεξία.
Ζωή λέγεται κι είναι ένα θαύμα.
Νίκη Φωκά
Yorumlar