top of page

Χάπια αντικαταπληκτικά

Updated: Oct 11

Βουλιαγμένη εδώ και χρόνους επαχθείς.

Σε απέλπιδα νερά μιας θάλασσας νεκρής.

Μοιάζω σαν ένα ναυάγιο, που έφτασε στον πάτο των ελπίδων.

Φαγωμένο από την αλμύρα των ρεόντων δακρύων.

Καθισμένη σε τούτη εδώ την απόκοσμη άκρη.

Που με τρώει σα το ξύλο το σαράκι.

Αργά αργά.

Βασανιστικά και ανελέητα.

Μου τρυπάει την μεταλλική μου πανοπλία.

Κάτω από τις ρότες που χαράσσουνε τα πλοία.

Αφήνοντας ανοίγματα στα σάπια μου πλευρά.

Να ξεφλουδίζω κομμάτια δερμάτινης σκουριάς.

Καθώς ξεφτισμένα όνειρα στροβιλίζουν στις ρουφήχτρες του νερού.

Κοιτώ πως μπαινοβγαίνουν ανενόχλητα τα ψάρια του βυθού.

‘Η οι μεγάλοι θηρευτές που γεμάτοι περιέργεια εξερευνούν.

Ψάχνουν τροφή και καταφύγιο να βρουν.

Αναζητούν ζωή και μια κρυφή ελπίδα.

Διψούν για μια νέα περιπέτεια σε ξένα χέρια τρύπια.

Που γεμίζουν τις χούφτες μου με χάπια αντικαταθλιπτικά.

Με τόνους χάπια αντικαταπληκτικά.

Μιας και δε μπορούν τη θλίψη να νικήσουν.

Ή έστω την πρόσκαιρη χαρά να αναστήσουν.

Το καταπληκτικά πνίγηκε μαζί μου, σε ένα άγνωστο κάπου.

Αφού το δικό σου το φιλί της ζωής αποδείχτηκε μία μάσκα θανάτου.

Κι έτσι καταθλιπτικά θα συνεχίσω να πορεύομαι, στάσιμα στα βάθη των αιώνων.


Γιατί αφέθηκα έρμαιο των παθών, στις ρεύσεις των καιρών και των ανθρώπων.

Comments


bottom of page