Φ θ α ρ ο ι

Ερωτεύτηκα τους φάρους –

μου θυμίζουν εκείνο το σώμα που δεν ήταν σώμα...

Ζούσα μέσα σου

κι ήμουν υπεύθυνος να φροντίζω τη φλόγα σου –

μην καεί ο λαμπτήρας που έσωσε την αρχή μου.

Γιατί με βιάση έπεσα πάνω στον βράχο του κόσμου

κι ήσουν εκεί να με πλανέψεις από τα σπασμένα.

Ύστερα,

η επαφή με τη θάλασσα στα πόδια σου μπροστά

σαν μάνα προσκυνημένη,

να ξεπλένει την άγρια σκιά

που άφηνε ο κακός καιρός και τα μπουρίνια σου.

Κι άλλοτε –

τα καλοκαίρια –

άνοιγα τα παραθύρια σου και γέμιζα μ’ αλάτι,

ονειρικά Σπουδαία.

Αγάπησα τους φάρους – και τους φ-θ-άρους.

Μου θυμίζουν τη μέρα που,

καθώς άπλωνα το φως σου

στης θάλασσας την άγρια βιτρίνα,

φάνηκε στα κρυφά ναυτικός παλιός κι ακμαίος

να κλέψει τον αθώο κόπο μου.

Γλίστρησα στα σκαλιά σου – και σκοτώθηκα.

Από τότε,

σαν φάντασμα τολμώ την κάθε αγάπη.

Φάρος και φ-θ-άρος – μιας πληγής ολόκληρος δρόμος.

Τώρα που τα σκέφτομαι όλα ετούτα,

υπάρχει στον αέρα τ’ άρωμα της εμπειρίας σου –

με το τομάρι μου γδαρμένο και καμένο

απ’ τη θαλασσινή υφή σου.

Παλιπαιδίζω στο γιαλό σου,

έχοντας ανάγκη μια ύστατη ανασκαφή,

έστω κι έτσι...

Άνοιξέ μου –

όχι την πόρτα,

μα το φως που έγινα μέσα σου....

Βασίλης Πασιπουλαρίδης 🌹