Φορτίο στον χρόνο...

Kαι ξεγελούν τις ηλεκτρισμένες

αυγές των γιορτινών Κυριακών σου

πράες αστροφεγγιές.

Κάπως έτσι μαλακώνουν

τα μπουκώματα της ψυχής.

Μα εσύ βαρύ φορτίο

κουβαλάς στο χρόνο

κι η αγωνία κυοφορεί το φόβο

μες στη στέρφα κοιλάδα

των διψασμένων νυχτερίδων

στεκόμενες προκλητικά

πάνω από την ερυθρόμορφη πελίκη

του τελευταίου τρύγου σου.

Ωστόσο λέαινα ατρόμητη

διασχίζεις λαγούμια οδύνης

σαν φυγάς θανάτου καταδίκης.

Σε αναμέτρηση με τη βαλσαμωμένη

μούμια του χρόνου

χειροδικείς ευθαρσώς

με τους πυρσούς της Εκάτης

για να βγεις στο φως!

Ω, να γυρνούσε

—αιώνες πίσω — η μνήμη

παιδούλα στον αναγεννησιακό κήπο

των λωτών σου

κι οι σαρκώδεις καρποί του ήλιου

να έλουζαν με τα λαμπερά πέταλά τους

στο τρεχαντήρι της ελπίδας

τις λυπημένες κοιλότητες

του αρχαίου βράχου σου!

Ω τι γλυκειά η ζωή

όταν μοσχοβολά αγάπη !

Κι εκείνο το δυσβάσταχτο φορτίο

—των κενών γιορτινών αυγών —

στη μέλαινα πλάτη

γίνεται ελαφρύ απόσταγμα ρομπόλας

σε ροδοκόκκινα χείλη!

© ΑNASTASIA NEROLI

OTTOBRE '22-MARZO' 25 (Rev)