Είναι στιγμές που φοβάσαι,
Σε σκέψεις βυθίζεσαι, λυπάσαι.
Απεγνωσμένα ψάχνεις μια ηλιαχτίδα,
Να ρίξει φως μες τη ζωή σου, λίγη ελπίδα.
Σαν πουλί μικρό, κυνηγημένο,
μες του βοριά τη δίνη,
Ψάχνεις μια ζεστή αγκαλιά,
Καταφύγιο στην ύπαρξή σου να γίνει.
Μη φοβάσαι! Ο φόβος σου
Σε μικραίνει! Σε συρρικνώνει!
Σε υπόγεια υγρά και σκοτεινά,
Κάτω απ’ τη γη σε χώνει.
Βρες τη δύναμη να πετάξεις
Πέρα απ’ τον ορίζοντα, μακριά.
Κάστρα στο μυαλό σου να φτιάξεις
Κι ας μην βγουν ποτέ αληθινά.
Το φόβο σου διώξε!
Να θεριέψεις, να γιγαντωθείς.
Να βρεις τον εαυτό σου πάλι.
Να καταφέρεις να αναστηθείς.
Μη φοβάσαι! Δεν είσαι τόσο μικρός.
Τεράστιος μοιάζεις, αν το θελήσεις.
Δύναμη απ’ την ψυχή αν αντλήσεις,
Θα γίνεις απ’ το φόβο σου πιο δυνατός.
Έλενα Λιάτου
Komentáře