ΦΙΛΙΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

Τόσος θυμός τόση βροχή,

τόση μεγάλη αστραπή,

και λέμε έχουμε ψυχή,

και την γυρεύω στα κλαδιά

και της απλώνω την καρδιά,

και την γυρεύω στον χιονιά,

πού ναι λευκά και πιο ζεστά.

Η πόρτα κλείνει και ανοίγει,

το φως στα μάτια τρεμοσβήνει,

άδεια καρέκλα η φιλία

χωρίς μιλιά, χωρίς σοφία.

Άνθρωποι είμαστε, θνητοί

με ένα αγώνα συνεχή,

βουβό το πείσμα, άτεκνες

οι σιωπές,

σβήνουν φιλίες μαγικές

Ο χρόνος όμως είναι εκεί

στάσιμος και παρατηρεί,

πήρε η μέρα το ραβδί της

πήρε τον δρόμο

της ψυχής της!

Κατερίνα Ηρακλέους