"Φιλί στην πέτρα"

Λαξεύω το φιλί πάνω στην πέτρα,

της Κυριακής, το γιορτινό.

Αυτό που κράτησες,

λάφυρο απόρθητο για εμένα.

Τον μεστό σου Αύγουστο να πλουτίσει,

να ημερέψει των λύκων τα ουρλιαχτά

που φλυαρούν τα απόβραδα.

Να σαγηνέψει -τι άλλο;- της Εδέμ

το ζουμερό μήλο της αμαρτίας

που όργωσε και περπάτησε το σώμα,

μα δεν το άγγιξε ποτέ.

Μαλάματα θα το κεντήσω,

χρυσοκόκκινες θα ξοδέψω κλωστές,

πρόσφορο σώμα και αίμα,

Δώρο ζυμωμένο με βασιλικό Παρασκευής Μεγάλης.

Ράντισμα δυόσμου, μύρο γνώριμο,

βασανισμός των αισθήσεων

στου βράχου το κομμάτι.

Δοξάζω το φιλί πάνω στην πέτρα

και στον ήλιο πιάτο μελωμένο προσφέρω,

-μη μου το κρύψει-,

μ' έναν καρπό ακριβό

από το "Δέντρο της κατάρας"

κέρασμα σε Δισκοπότηρο.

Έτσι

για να ουρλιάζει

κάπου κάπου γλυκά η αγάπη,

να νικά την προδοσία

και από τη θηλιά στον λαιμό του Ιούδα

σημάδι να μη βλέπει.

Απλά...

να δικαιολογεί το Θαύμα.

...

Σοφία Π. Σαμόλη

Συλλογή: "Κόκκινα Εκουαδόρ"

Εκδόσεις Ανάτυπο