Κοιτάζεις τη ζωή πίσω από ένα ανοικτό παράθυρο να κυοφορεί τα αμύθητα της μυστικά...
Θαρρείς πως αιωρείσαι μέσα στο παραλήρημα μιας θεϊκής οπτασίας που παραδίνεται ολοκληρωτικά και αμετανόητα στο μετερίζι των ψευδαισθήσεων...
Αισθάνεσαι πως χάνεσαι μέσα σε μια όαση στην ερημιά του
απραγματοποίητου που εκδικείται τους ανεκπλήρωτους σου πόθους...
Μα, όχι...
Αυτή η αστείρευτη μετουσίωση της άυλης ανυπαρξίας σε μια εκρηκτική αποκάλυψη του απίστευτου δεν είναι τίποτα άλλο από τα φθινοπωρινά δειλινά...
Ναι... Τα φθινοπωρινά δειλινά, το λίγο του παραδείσου δίνεται ολόκληρο, για να 'χουνε ταυτότητα τα όνειρα...
Να έχουνε αποκούμπι οι αναστεναγμοί...
Οι ανάσες να βρίσκουν τον εαυτό τους...
Και οι ματιές να έχουνε ένα άλλοθι πως τάχα ξαποσταίνουν...
Μέσα στην άχαρη κοσμική ηδονή που εγκλωβίζει το τίποτα και αιχμαλωτίζει το πάντα, εσένα σε συνεπαίρνει το θαυμαστό και το απίθανο.
Σε γοητεύει το άρωμα της βροχής που αναβλύζει από το χώμα, καθώς εκούσια σημαδεύει τη γη αφήνοντας ίχνη και αποτυπώματα...
Σε μαγνητίζει ο άνεμος, που κυρίαρχος και θριαμβευτής σφραγίζει αποφασιστικά και αμετάκλητα, ό,τι δεν στέριωσε γερά για να αντισταθεί στο σαρωτικό του ξέσπασμα...
Μα πάνω απ' όλα σε συναρπάζουν τα φθινοπωρινά δειλινά...
Τα περιμένεις πίσω από ένα ανοικτό παράθυρο να στήσουν ανεπιτήδευτα τα σκηνικά της φαντασίας και του ονείρου... Να ελιχθούν με ένα ερωτικό κρεσέντο και να εκτοξευτούν θεαματικά στις αναμενόμενες επιθυμίες του απόλυτου πάθους.
Η ψυχή σου μένει άφωνη...
Εισχωρεί μέσα στις πολύχρωμες ευφάνταστες πινελιές του μαγικού και του ασύλληπτου...
Όλα απογυμνωμένα πίσω από κρυφά χαμόγελα και βλέμματα γεμάτο υπονοούμενα.
Η μαγεία αντικρύζει το είδωλο της... Σε μια στιγμιαία απόδραση, το κάλλος του απείρου συναντάει το άφθαρτο του αιώνιου...
Τα φθινοπωρινά δειλινά απτόητα επισφραγίζουν με ένα τρόπο περιζήτητο και συνταρακτικό όσους έμειναν άγρυπνοι εραστές πίσω από ένα ανοικτό παράθυρο...
Comments