Λευκές αλήθειες στάλαξε ο Ήλιος,
με τις αχτίδες του που σήμερα φανήκαν,
τόσες πολλές, καθάριες, φωτεινές,
που δεν μπορούσες παρά να τις θαυμάσεις.
Αγνές αλήθειες, όμορφες, νεανικές,
που διώξανε τα σύννεφα της λύπης,
μοιάζαν πουλιά από ταξίδι μακρινό,
μοιάζαν με όαση μέσα στην άμμο.
Νοέμβρης , μα οι λοφοσειρές πρασινίζουν ακόμη,
τα παιδιά παίζουν σε άδειες παραλίες ξέγνοιαστα.
Ας παραμιλά ο Νοέμβρης, κι ας χορεύουν οι νύχτες αλλιώτικα.
Το Σύμπαν ωκεανός ατέλειωτος,
μας κλείνει με απέραντη, μονότονη σιγή.
Κι ο Ήλιος, το άστρο της ημέρας,
το φως του χαρίζει ακόμη ταχτικά,
σ’ αυτούς που φώτιση επίμονα ζητούνε.
Ο Ήλιος μπορεί και να σε μάθει,
φως αληθινό πως θες να γίνεις.
Ίσως ακόμη να σε μάθει,
όμοια με ήλιος διαμαντένιος να φωτάς.
Οι αχτίδες του καθώς πέφτουν στου ύπνου τα σκαλιά,
καθώς χαϊδεύουν του φθινοπώρου τα γκρίζα σου μαλλιά,
σου ψιθυρίζουν πεθυμιές σαν τους συντρόφους του Οδυσσέα.
Με την αγνή συνείδηση και την καθάρια γνώση,
θα σκαρφαλώσεις και στον ήλιο θα βρεθείς,
σαν ακροβάτης πνεύματος σε κοραλλένια όρη!
Comments