Υγείαν έχω το αυτό επιθυμώ και δι υμάς

Σεβαστή μου μητέρα, ελπίζω να σε έχει ο θεός καλά και να αντέχεις εκεί ψηλά τα βάσανα και τη μοναξιά σου.

Για μένα μην ανησυχείς, είμαι καλά και έχω κουράγιο

Φθινοπώριασε μάνα μου, ήρθε ο Σεπτέμβρης στο χωριό μας με τις βροχούλες του και πότισε τα λιόδεντρα και ξέπλυνε τα βράχια.

Μου λείπει ο τόπος μας μάνα μου, και μοιάζει η νοσταλγία με ύπουλο και αγιάτρευτο

σαράκι.

Μπορεί η τύχη ,να μας έριξε να κουρνιάσουμε ψηλά στα βουνά ,στη γη των παππούδων μας, και να αναθεματίζουμε τη στέρφα γη και τα βράχια, αλλά είναι ανάσα μανούλα μου, και μεγάλη τύχη

να αγναντεύει το μάτι σου τον κόσμο απο ψηλά και να χορταίνει κάμπο , κίτρινα σπάρτα και ασημένια λιόδεντρα .

Τώρα εδώ στη μαύρη ξενιτιά κατάλαβα, πως ο παράδεισος της ψυχής φύτρωσε στο χωριό μας.

Εδώ στα ξένα μάνα μου, μου λείπει ο τόπος μας ο ντυμένος ομορφιά, φτώχεια και ταλαιπώρια.

Μου λείπουν οι φίλοι, οι συγγενείς και οι γείτονες, οι κυριακάτικες χαρές, οι εκκλησιές και τα πανηγύρια.

Άλλη χώρα η Γερμανία μάνα μου αλλος τόπος, άλλος λαός.

Εδώ όλα πορεύονται σε μουντή, αγέλαστη και σιωπηλή τάξη .

Οι πόλεις μεγάλες και χάνεσαι ,ψυχρές και αφιλόξενες,

τουρτουρίζεις απο μοναξιά και κρύο.

Το εργοστάσιο παγωμένο σκοτεινό και ανήλιαγο , σακατεύεται το κορμί σκυμμένο στη μηχανή από το πρωί μέχρι το βράδυ.

Εκατό άτομα, στριμωγμένα ολημερίς πάνω στις μηχανές και ανάσα δεν ακούγεται, ούτε φωνή ,ούτε βλέμμα.

Πονάνε τα μάτια μου, να προσέχω τις ραφές, πονάει και η ψυχή μου στο μπουντρούμι.

Ένας άλλος πόλεμος είναι αυτός μία άλλη παρτίδα από κατακτητές και κατακτημένους, από αφεντικά και εργάτες.

Ο βιομηχανικός εργάτης δεν είναι αγροτιά, να τσαπίζεις τη γη σιγοτραγουδώντας, είναι σκληρή και αμίλητη δουλειά ,που σου αρμέγει την ψυχή και το ψωμί είναι πικρό σε ξένο μέρος.

Όμως κάνω υπομονή να μαζέψω μία καλή μαγιά, και να γυρίσω στον τόπο μας, να ανασάνω λεύτερα και να σε γηροκομήσω.

Τις Κυριακές εδώ στα ξένα, μαζευόμαστε όλοι στην εκκλησιά ,ένα σωρό κόσμος από όλα τα μέρη της Ελλάδας ,λες και όλη η ανέχεια μετακόμισε στη Γερμανία.

Άλλοι άνθρωποι εμείς, άλλος λαός, το νιώθεις αμέσως από τις αγκαλιές τα γέλια τις φωνές και τις φλύαρες κουβέντες.

Ο καθένας σέρνει μαζί του και ένα σταυρό και έχει βαθιά στην ψυχή του την ελπίδα ,

να ξαναγυρίσει μία μέρα στον τόπο του και να ξανααντικρίσει το δικό μας ουρανό, που μόνο στη χώρα μας είναι τόσο γαλανομάτης.

Ένα χρόνο και βάλε εδώ στα ξένα,ο ουρανός το ίδιο σκουντούφλης και τόσο λιγοστός και στερημένος.

Με τα αδέρφια μου δεν ανταμώσαμε, γιατί οι αποστάσεις είναι μεγάλες ο χρόνος λιγοστός και τα έξοδα πολλά.

Συμφωνήσαμε όμως, μόλις μας το επιτρέψουν τα οικονομικά μας, να μαζευτούμε όλοι μαζί το πάσχα στο χωριό, να γιορτάσουμε την Ανάσταση, γιατί εδώ μεγαλοβδόμαδο, επιτάφιους, αναστάσιμες σούβλες και γλέντια στις αυλές δεν έχει.

Οι άνθρωποι κλείνονται στα σπίτια τους και εκεί μέσα κλειδαμπαρώνουν τις γιορτές και τις χαρές τους.

Μανούλα μου ,να προσέχεις την υγεία σου, να μην σε έχουμε έγνοια, γιατί εκεί στην άκρη του θεού, ποιός να σε γιατροπορέψει και ποιός να σε γιάννει... Στο επόμενο γράμμα μου θα σου εσωκλείσω ένα ποσό, να παραγγείλεις ξύλα για τη σόμπα ,για να μην ξεπαγιάσεις το χειμώνα.

Σε λίγες μέρες στον τόπο μας ,θα γιορτάσετε τον άη Δημήτρη και θα καμαρώνουν στις αυλές τα πολύχρωμα αγιοδημητριάτικα, και ο άγιος θα έχει πανηγύρια, και όλο το χωριό θα φορέσει τα γιορτινά του και θα ανέβει να προσκυνήσει. Σε παρακαλώ μανούλα μου, άναψε ένα κεράκι για μας ξενιτεμένους ,να μας έχει ο άγιος στη σκέπη του και

να μας δίνει δύναμη και κουράγιο.

Σ αγαπώ πολύ και με την έγνοια σου,

ξημερώνομαι την αυγή

και νυχτώνομαι τα βράδια.

Σε γλυκοφιλώ

Η αγαπημένη σου κόρη

Χρυσή Νομικού

25/9/2025

Λιάνα Πουρνάρα