"Τσαλακωμένα σ' αγαπώ"🌹

Ενας Απρίλης απατηλός, γεμάτος ξεχασμένα σ’ αγαπώ…

Και ήρθε ο Μάης, γεμάτος λουλούδια, αγάπη, αλλά και μια θλίψη· να σκέφτομαι εκείνα τα τσαλακωμένα σ’ αγαπώ που πέταξα πριν καν στα πω.

Κι όμως ανθίζουν μέσα μου,

με το δικό σου άρωμα και τη φωνή σου, την ανάσα σου.

Κάθε πρωινό του Μάη σε φέρνει πιο κοντά, στην ψυχή μου.

Σε νιώθω στον ήλιο που με χαϊδεύει νωχελικά, στο αεράκι που μου ψιθυρίζει το όνομά σου.

Και κάθε πέταλο που πέφτει,

είναι ένα “σ’ αγαπώ” που δεν ειπώθηκε ποτέ.

Ήθελα να σου δώσω όλη την άνοιξη, τυλιγμένη με φιλιά και βλέμματα.

Να την ακουμπήσω απαλά στα χέρια σου και να σου πω:

«Εσύ είσαι η εποχή μου!

Ο ανθισμένος μου λόγος για να υπάρχω.»

Μα εσύ δεν ήσουν εκεί κι εγώ έμεινα να μιλώ στα λουλούδια για σένα, να σε ψάχνω στα αστέρια του Απρίλη και στο Μαγιάτικο φεγγάρι ·

να σε νιώθω στα φιλιά που δεν δόθηκαν, στα χάδια που έμειναν στις άκρες των δαχτύλων μου.

Η ανάμνησή σου δεν με αφήνει να κοιμηθώ,

τρυπώνει στα όνειρα μου με τη φωνή σου,

κι εγώ ξυπνάω με δάκρυα που δεν ζήτησαν άδεια, απλά ήρθαν!

Σε κάθε μου «καλημέρα», λείπει η δική σου απάντηση, σε κάθε μου «είμαι καλά», κρύβεται ένα «σε χρειάζομαι».

Αγάπησα με τρόπο που λίγοι αγαπούν· με κάθε κύτταρό μου, με πόνο και μια ευχή μαζί.

Κι ο πόνος αυτός, δεν με τιμωρεί.

Με θυμίζει πόσο αληθινό ήταν.

Πόσο εσύ ήσουν “ηρεμία” και “θύελλα” μαζί.

Σε ονειρεύτηκα σαν να ήσουν πάντα δικός μου.

Σε κάθε βλέμμα, σε κάθε βήμα,

ήσουν ο προορισμός που δεν έφτασα ακόμα, ήσουν το τραγούδι του Μάη που παίζει χαμηλά και όλα σωπαίνουν….

«Μάη μου, Μάη μου, γιαυτή τη πόλη που καίει….μόνο η αγάπη μας....»🌹

Μαρία Μιτα Νικολάου🌹🌱