Το φιλοδώρημα της αθλιότητας

Χόρεψες ποτέ πάνω στα σκύβαλα

της κοσκινισμένης ασιτίας

με άδειο στομάχι;

Kοίταξε εκείνη την περιπλανώμενη ψυχή σε αιώνια ανακωχή με τη συντριβή, που για λίγες ψίχες σίτου

προσφέρει σαν αλγεινή θυσία

το σκληρό νύχι της κόλασής της

και συνάμα θύρα της ειρκτής της.

Σου έχει τύχει να δεις

ένα περιφερόμενο απόβλητο ζωής

—μες στην εξαθλίωση— να σου τραγουδά το συρφετό από τα σκληρά χαστούκια της αδικίας χαμογελώντας στην άκαρπη ζωή του;

Αν ναι, τι τράνταγμα τύχης για τους κόλπους της καρδιάς σου από τον πιο άθλιο των αθλίων που χάραξε στον μπλε καμβά τ' ουρανού σου, πλούσιες προπαίδειες αγάπης!

© ΑNASTASIA NEROLI 5/25