top of page

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Χτυπάει ο λεπτοδείκτης·

τικ… τακ… τικ… τακ…

αργά· ρυθμικά·

απόλυτα συγχρονισμένος

με τους χτύπους της καρδιάς μου.


Συνήθως, απαρατήρητος περνά.

Απόψε, όμως, το σώμα μου σείει·

συντροφιά τού κρατούν οι σταγόνες

που απ’ τη στέγη επίμονα στάζουν.


τακ… τακ… τακ… τακ…


Κάθε χτύπος στο υγρό πλακάκι,

ένας επώδυνος χτύπος στα μηνίγγια μου.


Η βροχή έχει από ώρα σταματήσει,

όμως εκείνες συνεχίζουν και συνεχίζουν

τη βασανιστική πορεία τους

στο κέντρο του νου μου.


Σκέψεις που προκαλούν θλίψη.

Σκέψεις που το φόβο γεννούν.

Σκέψεις που βασανίζουν.


Όλες μπροστά στα μάτια μου παίζουν

και η ανησυχία μου φουντώνει·

για όλους·

για όλα·

για τίποτα.


Ο χρόνος άλογο που καλπάζει

κι εγώ ο αναβάτης,

που πασχίζει να κρατηθεί στη ράχη του.


τικ… τακ… τικ… τακ…


Για λίγο, τα μάτια μου κλείνουν·

το σώμα μου παραδίδεται στον ύπνο.

Ακόμη ακούω το τραγούδι του,

μα δεν είναι πια μονότονο.

Μελωδικό μού μοιάζει,

καθώς στροβιλίζεται και χάνεται

στο βάθος του υποσυνειδήτου μου·

μαζί με όλα εκείνα που έχω λησμονήσει.


Δε μπορείς να σιγήσεις

το τραγούδι του χρόνου.

Εναρμονίσου με τις νότες του

και χόρεψέ το.



Βάσια Δελημήτσου


Comments


bottom of page