[Της Μαριλένας Ξυψιτή]
Στη σιωπή του κόσμου, η κοπέλα άκουγε,
έναν άνεμο που τραγουδούσε και την καλούσε,
μια μελωδία από το παρελθόν, αόρατη, κρυφή,
σαν άγγιγμα του ανέμου, σαν χείμαρρος βαθύς.
Τα βήματά της την οδήγησαν στον άγνωστο δρόμο,
μέσα σε σκιές παλιές, σε σπίτια που χάνουν τον χρόνο,
ένα πιάνο ριγμένο, ξεχασμένο από όλους,
αλλά τα πλήκτρα του τραγουδούσαν, σιωπηλά και μοναχά.
Η φωνή του ανέμου, σαν μια απελπισμένη κραυγή,
φίλησε την καρδιά της, τη φλόγιζε με μυστικά.
Και τότε εκείνος, ο άντρας, βγήκε από τη σιωπή,
με τα μάτια του γεμάτα φως και πικρία.
«Αυτό το τραγούδι» είπε, «είναι το τέλος και η αρχή,
ένας ανεμοστρόβιλος, που μας δένει και μας διώχνει.
Η αγάπη μας είναι γραμμένη στον άνεμο και τον χρόνο,
αλλά η καταστροφή ακολουθεί, πάντα στον ίδιο δρόμο».
Αντιμέτωποι με τον άνεμο, οι ψυχές τους συγχωνεύθηκαν,
μελωδίες χάθηκαν στον αέρα, αλλά η αγάπη τους μένει.
Ο ανεμοστρόβιλος δεν τους έδιωξε, δεν τους λύγισε,
μόνο τους έδειξε πως η αγάπη είναι φόβος και φως.
Όταν ο άνεμος σιώπησε και η σκόνη έπεσε,
μέσα από τη θύελλα, η καρδιά τους άνθισε ξανά,
αγαπημένοι, πληγωμένοι, αλλά συνδεδεμένοι για πάντα,
μια μουσική χωρίς τέλος, που θα τραγουδά ο άνεμος για πάντα.
Μαριλένα Ξυψιτή 🌹🪻🌹
댓글