
Σαν αεροστεγής υδρία, η ζωή..
Μύρο, γιασεμί, βιολέτα
βανίλια, πατσουλί και ρόδο:
Οι αποστάξεις της, στα τοιχώματα
των συμφυρμών της..
Κι εσύ άνθρωπε
με του ερωδιού το πέταγμα
στο νεύμα τής αχνοφεγγιάς
πόσο διψάς...
Διψάς να πιεις το φέρελπι απόσταγμα
Κι όσο αρωματίζεις με τη ντελικάτη
εσάνς του
τις χαρακιές τών μήλων σου
τα ροδάμια τής χαράς
λιάζονται πάνω στις πρώτες
άσπρες τρίχες τής κεφαλής σου.
Τ'αγάπησες πολύ
τ' απόσταγμα τής ζωής
φυλαγμένο στην υδρία
της ακριβής νιότης.
Και πόσων ερωδιών τα πετάγματα
στις αμυδρές αχνοφεγγιές
της ελευθερίας
ζήλεψαν την ύπαρξή του!
Η πίστη και η ελπίδα
δεινοί οδηγοί των "πιστεύω" σου!
Ω, άνθρωπε!
Τις τελευταίες σταλιές, φύλαξέ τις
για να ευωδιάσουν— μες στη θλίψη
των μεταλλαγμένων καιρών —
τα συνεσταλμένα χαμόγελα
των λειμώνων σου.
Ισως τότε κι η ήβη της πλάσης
λιμπιστεί παράφορα
την Άνοιξη τής νιότης σου..
Αναστασία Νερόλη
Comments