Το "σχεδόν" που έμοιαζε αιωνιότητα!

Δεν μας ήταν ποτέ γραφτό, να είμαστε στο ίδιο κεφάλαιο της μοίρας.

Ποτέ δεν ήμασταν προορισμένοι να κρατηθούμε χέρι-χέρι κάτω από τον ίδιο ουρανό.

Δεν ήμουν δικιά σου.

Δεν ήσουν ποτέ, αληθινά, δικός μου.

Κι όμως, φοβόμουν μη σε χάσω · σε κρατούσα στην καρδιά μου, κι ας ήσουν σαν τον άνεμο.

Μία ερχόσουν σαν άνεμος.

Μετά…έφευγες σαν σιωπή μακριά μου.

Δεν θυμάμαι καν την τελευταία σου λέξη.

Θυμάμαι μόνο τη σιωπή που την ακολούθησε.

Ήσουν ένα όνειρο, όμορφο, αλλά όχι αληθινό για να το ζήσω.

Το ζούσα μόνο μέσα απ’ τα όνειρά μου.

Σε φοβόμουν. Ή μάλλον, φοβόμουν να σε χάσω, παρόλο που δεν σε είδα ποτέ, πραγματικά.

Κι ανάμεσα σε εκείνα τα κενά, σε αυτό που δεν ήμασταν · ένιωθα πως όλα αυτά…ήταν δικά μας.

Χτίσαμε κόσμους από ματιές, δανειστήκαμε ζεστασιά από μισά χαμόγελα, γνωρίζοντας πολύ καλά πως το τέλος της ιστορίας μας είχε ήδη γραφτεί.

Αλλά, πόσο όμορφο ήταν να χορεύεις σ’ εκείνο το φευγαλέο όνειρο· όπου το “σχεδόν” έμοιαζε με αιωνιότητα!

Εσύ; Έχεις αγαπήσει ποτέ μέσα σε ένα σχεδόν;

Μαρία Μιτα Νικολάου

30 Ιουνίου 2025

Το «σχεδόν» που έμοιαζε με αιωνιότητα

Μαρία Μίτα Νικολάου 🌹