Το πρώτο πέταγμα...

Ξημέρωσε...

η νύχτα ήταν παγερή,

η πρωινή πάχνη

έχει κρυσταλλώσει και

λαμποκοπάει σαν κοφτερό τζάμι,

στις πρωινές του ήλιου αχτίδες,

που αχνοπροβάλλουν πάνω της.

Ο μικρός φτερωτός φιλαράκος μας

κουρνιασμένος σ ' ένα κλειστό τριαντάφυλλο είναι ακόμα ζεστούλης.

Τώρα το τριαντάφυλλο στο φως του ήλιου έχει αρχίσει ν ' ανοίγει

τα βλέφαρά του.

Αγουροξυπνημένος τώρα

κι

ο μικρούλης μας χασμουριέται

ωχ,

προσπαθεί να τεντώσει

τα μουδιασμένα φτερούγια του,

που

έχουν αρχίσει να παγώνουν...

η καρδούλα του τρέμει...

αργανασαίνει ...

Το φως του ήλιου του τυφλώνει

τα ματάκια του,

δεν βλέπω...

μονολογεί με παράπονο...

τώρα;

τι θα ' απογίνω τώρα;

Κοντά του ακούει μια φωνή...

Έλα μικρούλι μου ...

μη φοβάσαι...

άνοιξε σιγά -- σιγά τα ματάκια σου και

τα όμορφα φτερουγάκια σου

να ζεσταθούν λίγο ...

και

κοίταξέ με ...

Μισανοίγει...τα βλέφαρά του

και

δειλά -- δειλά κοιτάζει ολόγυρα.

Βλέπει μια όμορφη Σπουργιτίνα ζωηρή να του χαμογελάει όλο γλύκα..

Έλα γλυκουλάκι μου ...

με βλέπεις;

Είμαι εδώ για σένα μη φοβάσαι ...

Έλα ρίξε ένα πέταγμα μαζί μου

να χαρείς ...

είναι εύκολο ...

θα δεις ....

θα ζεσταθείς...

Το μικρό διστάζει και

βαριαναστενάζει...

Αρνείται να δοκιμάσει...

να πετάξει..

μες σ 'ένα σιγανό αναστεναγμό.

Έλα καμάρι μου,

προσπάθησε σε παρακαλώ ...

Εγώ θα είμαι εδώ

θα σε περιμένω

όσο χρειαστείς,

του κραίνει γλυκά Σπουργιτίνα .

Αρχίζει επιτέλους,

να ξεντύνεται η ψυχούλα του

αργά -- αργά

από τις σκέψεις και

τους φόβους της.

Μ' ένα βαθύ ανασασμό

δίνει ένα σάλτο και

τσουπ-- τσουπ ξεστρατίζει ...

πετώντας στον αέρα χαρούμενο και

ευτυχισμένο στο ζεστό φως του ήλιου...

στην ομορφιά , στην νοστιμιά

και

στην ελευθερία της ζωής.

Ο γλυκός λόγος,

πάντα κάνει θαύματα

Ο γλυκός λόγος του άνοιξε

τα φτερούγια του στην ευτυχία

του !!!

Τριανταφυλλιά Παπανδρέου 🌹