Δεν μας χωράει
η στάχτη των αιώνων,
αδέρφια.
Σηκωθείτε,
όχι για να φύγετε,
αλλά για να αφήσετε σημάδι
στις κορυφές του κόσμου.
Μην αφήσετε τη μνήμη
να χωνευτεί στο χώμα.
Αφήστε την να γίνει κραυγή,
ένα ποτάμι οργής
που παρασέρνει
την αδικία.
Η ιστορία δεν ζητά
κεριά και θρήνους·
ζητά σφυριά
που σπάζουν τις αλυσίδες,
καρδιές που χτυπούν
όπως χτυπά η βροντή
στην αγκαλιά του κεραυνού.
Δεν μας σκιάζουν
οι κλειστές φωνές,
αδέρφια.
Στο φως να βαδίσουμε,
εκεί που οι σκιές
δεν τολμούν να σταθούν.
Μην θάψετε τα όνειρα
σε κρύες πέτρες.
Αφήστε τα να ανάψουν φωτιές,
να λιώσουν τον φόβο
και να ζεστάνουν τη γη.
Η ιστορία δεν κοιμάται
σε ξεχασμένα μονοπάτια·
περπατά στις φλέβες μας,
όπως ο άνεμος περνά
μέσα από τα φύλλα
και γράφει τραγούδια.
Δεν υπάρχει τέλος,
μονάχα αρχή.
Κι εμείς είμαστε
ο δρόμος της.
Λευτέρης Ελευθερίου
Comments