"Το ποδήλατο της αγάπης "🌹

Δεν έχεις βαρεθεί να κοιτάς από το

παράθυρο;

Τι βλέπεις το διαφορετικό;

Κόσμος, αμάξια, ποδήλατα, αφήνεις

το βλέμμα σου καρφωμένο σε εκείνο το ποδήλατο...

Στέκεσαι με την θλίψη της σοφίας,της εμπειρίας,της ειλικρίνειας.

Το κοιτώ και αναρωτιέμαι τι κρύβει

για σένα,το μαραφέτι αυτό.

Δύο παλιό ρόδες ένα τιμόνι

στραβό σκουριασμένο, και δύο πετάλια

από το ένα λείπει ένα κομμάτι.

Το δάκρυ στο μάγουλο σου τρέχει

πρώτη φορά μου μιλάς σιγανά

« είναι το ποδήλατο της αγάπης μου.

Έχουν περάσει χρόνια, εδώ το άφησε...

μαζί με τα κομμάτια της ψυχής μου, να, την βλέπω...κόκκινες σαν τις παπαρούνες ρόδες, δες την πως καμώνεται...χαρούμενη τραγουδά ο ήλιος την ακολουθεί για συντροφιά...εγώ δεν είχα ποτέ χρόνο...κομπιάζει...σταματά.».

Μα εγώ δεν βλέπω τίποτα από όσα φαντάζεται....

Τον νιώθω όμως...και συμφωνώ...

Στα χέρια του κρατά το πλαστικό απ΄ το πετάλι....

Το σφίγγει και τρέχουν αίματα στη παλάμη του.

« δεν πρόλαβα να το αλλάξω, έφυγε σου λέω, μα περιμένω ».

Ντρέπομαι που έκρινα χωρίς το πόνο σου να ξέρω,του μιλώ κι τον κοιτώ στα μάτια...

Γατί εμείς οι άνθρωποι είμαστε κριτές ψυχών,

μας νικάει η περιέργεια, η αλαζονεία,συγνώμη ψιθυρίζω,και φεύγω.

Πέρασα πάλι από κει σήμερα...... στεκόταν στο ίδιο

σημείο..

μου χαμογέλασε

Κοίταξα το ποδήλατο…

καινούρια σέλα, πετάλια γυαλιστερά, τιμόνι ασημένιο,

χαμογέλασα κι εγώ.

Βλέπεις; μου είπε... « δεν πετάμε ότι αγαπάμε ».

Ευαγγελία Αλιβιζάτου

Συγγραφέας 🌹