Τούτο, «ΤΟ ΠΙΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΤΙΠΟΤΑ», είναι το «άπαν», το «πάντα», το «παντού» και το «μαζί», είναι η ευτυχία που κρύβεται στα απλά της κάθε μέρας (της κάθε μέρας, που «δεν είναι ούτε αναβλητή ούτε αναστρέψιμη»), είναι κι ένα κομμάτι ουρανός π΄ όλοι διψάμε, μπορεί, ακόμα, κι «ενός παιδιού το αθώο δάκρυ»… Είναι, πιο απλά, αυτό που νοματίζουμε Θεό, Ύπαρξη, μαζί και μια αιωνιότητα…
---------------------------------
ΤΟ ΠΙΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟ «ΤΙΠΟΤΑ»
του Χρίστου Μπελλέ
Σου έδωσα
μια ρόγα από σταφύλι
κι εσύ ψιθύρισες πως μέθυσες…
Σου έβαλα στα χείλη
μία σταγόνα της βροχής
κι εσύ έγνεψες πως ξεδίψασες…
Σου άγγιξα
δυο ψίχουλα ψωμί στις χούφτες σου
κι εσύ ισχυρίσθηκες πως χόρτασες…
Σου χάρισα
δυο σπόρους λεμονιάς
κι εσύ μου πίστωσες ολάκερη την Άνοιξη…
Σου έδωσα,
αυτό π’ αποκαλούνε οι θνητοί: «τίποτα»
κι εσύ μου έδωσες
ό,τι κινεί κι ορίζει το Στερέωμα:
Πίστη - Αγάπη…
Μου έδωσες
κι ένα κομμάτι ουρανό
π’ όλοι διψάμε…
Μ΄ έκανες τροπαιούχο
και πιο ένδοξο…
Χρίστος Στεργ. Μπελλές
Comments