
Την εποχή του είχε κυκλοφορήσει το λεγόμενο παράδοξο του Ντιντερό, η αλήθεια είναι ότι είχε προκαλέσει μεγάλη αίσθηση και όχι μόνο... Είχε ξεσπάσει ένας πόλεμος ανάμεσα σε αυτούς που τάχθηκαν υπέρ και αυτούς που ήταν κατά. Όλη η αφρόκρεμα του θεάτρου και της διανόησης χωρίστηκαν σε δύο μέρη, αρχίζοντας έναν πόλεμο πάνω σε αυτό που ονομάστηκε παράδοξο.
Σκοπός του Ντιντερό ήταν να κάνει έναν διαχωρισμό ανάμεσα σε αυτούς που όταν έπαιζαν σε μια σκηνή, λόγου χάρη που έπρεπε να κλάψουν ή να δείξουν μια μεγάλη αδυναμία, να το κάνουνε με αυτοκυριαρχία και μεγάλο έλεγχο. Η ψυχρή αίσθηση και το ψυχρό μυαλό κάνει τους ηθοποιούς μοναδικούς. Αυτό πίστευε ο Ντιντερό και αυτό ήταν κάτι που είχε απασχολήσει πολύ τους ανθρώπους του θεάτρου εκείνη την εποχή αλλά και πολύ αργότερα.
Ο Αλέξης Μινωτής πίστευε ότι ο Ντιντερό δεν εννοούσε να μην υπάρχει ευαισθησία αλλά να μην υπάρχει απείθαρχη ευαισθησία.
Η Κατίνα Παξινού την τοποθέτηση του Ντιντερό την διαχώριζε, ότι σε κάποιους ρόλους χρειάζεται (η ευαισθησία) και σε κάποιους άλλους όχι.
Τα χρόνια πέρασαν και όπως φαίνεται δεν απασχολεί τόσο πολύ πια, ίσως αργότερα να ξαναβγεί στην επιφάνεια και να απασχολήσει τους ανθρώπους του θεάτρου.
Πιστεύω ότι ο Ντιντερό εννοούσε να μην υπάρχει στην υπόκριση του ηθοποιού το ελεύθερο στοιχείο, που κάνει έναν ρόλο να είναι μέσα σε μια ευαισθησία που δεν πείθει τον θεατή, που έχει κάποια εμπειρία, ότι αυτό είναι χρήσιμο για το συναίσθημα.
Με άλλα λόγια, αυτό που ζήτησε ο Ντιντερό είναι η αυτοκυριαρχία του ηθοποιού ακόμα και σε μια σκηνή που πρωταγωνιστεί "το ευάλωτο συναίσθημα". Κάτι που είχε πει και ο κορυφαίος Άγγλος δραματουργός Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Ότι δηλαδή να υπάρχει ένα μέτρο ακόμα και στο πιο άγριο πάθος.
Η αυτοκυριαρχία είναι θέμα πείρας και καταστάσεων που όταν την αποκτήσει κανείς, μπορεί κάλλιστα να δείξει το πάθος και το συναίσθημα "πιο μειωμένο" και για αυτό "πιο πολύ" να πείσει τον θεατή μέσα από μια συγκράτηση. Είναι κάτι που υπάρχει μέσα στον μεγάλο ηθοποιό και που η πείρα και η εμπειρία δουλεύει προς όφελος του ταλέντου και της τέχνης του. Για αυτό η λιτότητα στο θέατρο είναι η πληρότητα. Είναι αυτή που έχει μέσα του ο μεγάλος ηθοποιός και καλείται να εξωτερικεύσει.
Το θέατρο τιμάει το λίγο που υποψιάζεται το πιο πολύ.
Yorumlar