Ποιος μέθυσε τον ήλιο, που πετούσε
και χόρευε το δειλινό στην δύση;
Και έχασε τον χρόνο, που μετρούσε
και ξέχασε πως έπρεπε να δύσει;
Ποιος μάλωσε τον ήλιο, που γελούσε
και πνίγηκε στην λίμνη των δακρύων;
Ποιος έσβησε τον ήλιο των λογίων
και λύπησε την όψη των αγίων;
Ποιος συνωμότησε με το σκοτάδι
και σώθηκε η μέρα κι ήρθε το βράδυ;
Κλαίει για τον ήλιο της μέρας η φύση.
Πουλί, που πενθεί ό, τι είχε αγαπήσει.
Μη σε πλανέψει η νύχτα και σ΄ αφήσει
έρμο. Και το φεγγάρι μη δακρύσει.
Ορθός στάσου, αντιστάσου, αρνήσου
οι νύχτες να ληστεύουν την ψυχή σου.
Μη σε πλανέψει η όμορφη νύχτα.
Μήτε τα άστρα της και το φεγγάρι.
Τώρα, που είσαι νιος και παλληκάρι,
τ΄ όνειρο φύλαξε, μη σου το πάρει.
Υ.Γ. Το όνειρο είναι ένας όμορφος κόσμος αγάπης στην γη
και στις κοινωνίες, για τον οποίο πρέπει να αγωνιστούμε.
Θεοφανώ Θεοχάρη
Comments