Το μυστικό του λαμπατερ

Έπεσε και απόψε το σκοτάδι και το φως της μέρας πήρε μαζί του όλα όσα καταφέρνουν να κρατάνε το μυαλό μου απασχολημένο και μακριά σου. 

 Τι άραγε μπορεί να με κρατήσει, αναρωτιέμαι, μακριά από σένα;

Σαν πέσει η νύχτα, έρχονται τα συναισθήματα όλα μαζεμένα, λες και έχουν πρόσκληση VIP από τ’ αστέρια˙ να μου παιδεύουν το μυαλό και όλες οι κουβαριασμένες σκέψεις να ανακατεύονται ακόμη πιο πολύ γύρω σου.

Στο δωμάτιο εγώ, εσύ με την απουσία σου και οι σκέψεις, αυτές οι ακάλεστες, που μου ταράζουν συθέμελα το είναι μου και το λαμπατέρ, το αγαπημένο μου μικρό λαμπατέρ με το λιγοστό του φως, έγινε ο βραδινός μου φίλος!  

 Ψες το είχα αφήσει κατά λάθος αναμμένο να αχνοφέγγει και μια τρελή επιθυμία είχε αρχίσει να με γυροφέρνει… Σκεφτόμουν μήπως και έρθεις εσύ ξαφνικά, με οδηγό το λιγοστό του φως.  

Αυτό το αχνό φωτάκι του λαμπατέρ, μου κρατάει συντροφιά, μου αφαιρεί σκέψεις σκοτεινές, μου δίνει μια αχνή, κρυφή ελπίδα, όπως το φως του, πως ίσως έρθεις απόψε και η γκρίζα η βραδιά μου, θα φωτιστεί ξαφνικά με ένα φως, γεμάτο έρωτα και πάθος.

Ένα φως αληθινό. Πόσο θέλω να αποκοιμηθώ βαθιά και ξάφνου εσύ να ‘ρθεις στα  όνειρα μου, να με αγγίξεις. 

 Φίλησέ με, κράτησε με στη ζεστή σου αγκαλιά, να το θυμάμαι το πρωί και ας χαμογελάω χαζά εγώ και η μοναξιά μου, ξέροντας πως ήταν πάλι ένα όνειρο μιας γκρίζας, συννεφιασμένης και ανεμοδαρμένης νύχτας, που σε χτυπάει η «μουντοσύνη»  του καιρού και σε διαπερνάει.  

Και θα εύχομαι ολημερίς, να ’ρθει πάλι το βράδυ και συντροφιά με το φωτάκι του λαμπατέρ να κλείνω τα μάτια, ξέροντας πως το όνειρο δεν θα χάσει το δρόμο του… Θα έχει το πορτατίφ να του δείχνει που να έρθεις εσύ, να με βάλεις ξανά στη δικιά σου αγκαλιά και θα μου δίνεις τα δικά σου φιλιά και ας είναι στα όνειρά μου.