Το κλειδί

Κλείδωσε τις σκέψεις,

στο σεντούκι του μυαλού,

κλειδαμπάρωσε να μην ξεφύγουν...

Κι αν μερικές ξεγλιστρήσουν,

από κάποια χαραμάδα,

άφησε τες να φύγουν...

Ασφάλισε τες,γιατί είναι δικές σου,

είναι το κτήμα της πορείας σου,

τις μάζεψες καθώς κινούσες,

στα μονοπάτια της ζωής σου...

Κλείδωσε τες,μόνο αυτό μπορείς...

αυτές προσκολλήθηκαν πιά,

σαν βδέλλες που κάθε τόσο,

σου γαργαλάνε και μιά πεθυμιά,

ή σου φέρνουν κάποια λύπη...

Κι αν είναι αβάσταχτες,

κι αν τυραννούν την ψυχή σου,

κι αν με πονηριά ξεπηδούν από μέσα σου,

κλείδωσε τες και το κλειδί πέτα το,

στο φράκτη με τους βάτους,

αδύνατον να το βρείς,

κι αν το ψάξεις θα σε τρυπήσουν τ’ αγκάθια,

ίσως και να σε τραβήξει το ποτάμι...

Κι αν το κλειδί κρατηθεί

στα ψηλά φυλλώματα,

ο αέρας κι η βροχή θα το παρασύρει,

στο ποτάμι θα ρίξει ,να χαθεί,

κατρακυλώντας στο νερό,

θα φτάσει στη θάλασσα..

Το νερό δεν αλλάζει ροή,

πάντα κυλάει μπροστά,

και το κλειδί,

τρικλίζοντας στις πέτρες,θα γαντζωθεί,

μα ξανά θα το πάρει το ρέμα,

στο κατηφόρι του νερού...

μαζί του και τις φυλαγμένες σκέψεις ...

Το κλειδί θα γίνει ο σωτήρας σου,

ο ελευθερωτής της ψυχής σου,

μόνο αν έχεις τη δύναμη να το πετάξεις,

να το παρασύρει το ρέμα...

Αντρούλλα Θεοκλή Νικηφόρου 🌹