ΤΟ ΚΑΛΟΣΩΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΙΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ

Ποιός ηλιακός άνεμος σ’ έσπρωξε

σε αυτόν τον άγνωστο πλανήτη ουράνιε Οδυσσέα;

Πόσα παθήματα σέρνεις μαζί σου;

Πόσων εμπειριών σου το νόημα μας κρύβεις;

Πόσες προσπάθειες έκανες 

να φθάσεις στην επουράνια Ιθάκη

μα κατέληξες εδώ; 

Θυμάσαι τους πόθους σου ν’ ανακαλύψεις νέους πλανήτες;

Να βρεις επιτέλους κι εσύ έναν κόσμο

τρανό, υπέροχο, διάτρητο από καρδιές εξαγνισμένες;

Πάντα ήσουν ερωτευμένος με την αλήθεια

Πάντοτε τα βήματά σου λαχταρούσαν

τη φιλία, τον έρωτα, το δίκαιο

Μα μόνο βάσανα γνώρισες μέχρι τώρα,

περιπλανώμενος έτη φωτός μακριά απ’ το λίκνο σου, τη Γη

Μα να το ξέρεις, έτσι είναι όλοι οι κόσμοι

Μη ψάχνεις αιτίες και λόγους

Μόνο ψευδαισθήσεις θα βρεις μακριά απ’ την υδρόγειο

Θάλλουν οι περιπέτειες

Οι κίνδυνοι ανθούν στις ακρονυχίδες του Σύμπαντος

Μα όλα αυτά είναι αποκυήματα

της ψυχής, της καρδιάς, της φαντασίας σου

Επουράνιε Οδυσσέα τι ζητάς

μέσα στους δρόμους των αστεριών;

Τη γαλήνη ή το κάλλος των πρωτόγνωρων πραγμάτων;

Κουβάρι θα γίνει η διαστρική ζωή σου,

γεμάτος κόμπους γόρδιος δεσμός

που κανένα σπαθί δε θα μπορεί να κόψει

Η αλλόμορφη Αριάδνη

μόνο υποκρισία και απάτη θα σου χαρίσει, 

αν δε διατηρήσεις αλώβητη στο μυαλό σου

την εικόνα της μητέρας σου, της Γης

Μιας και ήρθες όμως εδώ στον εξωπλανήτη

που, όπως ισχυρίζεσαι, ο Θεός σου υποσχέθηκε,

μην κάνεις πια άλλα λάθη

Μη ξαναμπείς σε αδιέξοδα χωρίς γυρισμό

Και αν ουράνια τόξα στη ζωή σου αναζητούσες,

τώρα βολέψου με απαλές βροχές του δειλινού

Και αν κρυμμένους θησαυρούς ζητούσες,

τώρα ξαπόστασε και θα δεις πως η δικιά μας συντροφιά

θα διώξει τη μοναξιά σου

                                                   Χρήστος Ντικμπασάνης