Το καλοκαίρι της σκιάς

Και μετά, ήρθε το Καλοκαίρι·

όχι σαν ανάσα ξεγνοιασιάς

μα σαν φλόγα ώριμη

που δε ζητά να κάψει

μόνο να φωτίσει τα ίχνη

που αφήσαμε πίσω μας.

Ο ήλιος, σχεδόν ανελέητος

δε λυπάται τις πληγές μας.

Σκαλίζει το παρελθόν με φως

φωτίζει πρόσωπα ξεχασμένα

λόγια που δεν ειπώθηκαν

σκιές που αρνηθήκαμε.

Η θάλασσα

μια ανοιχτή πληγή απεραντοσύνης.

Αέναη, σαν ερώτηση χωρίς απάντηση.

Κι οι σκιές – τι παράξενα πιστές…

Μεγαλώνουν όσο πιο πολύ εκτιθέμεθα.

Το μεσημέρι, όταν το φως είναι κάθετο

και δίκαιο, κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί.

Είναι η εποχή της έκθεσης

της σιωπηρής εξομολόγησης.

Ο χρόνος κυλάει με ιδρώτα

βαρύς, ανελέητος

χωρίς διάθεση να προσφέρει λύτρωση.

Απλώς… συνεχίζει.

Κι όμως…

κάπου ανάμεσα στις σκιές

σκάει ένα παιδικό γέλιο

σαν ραγισματιά

στο τσιμέντο της συνείδησης.

Ένα κοχύλι αγάπης

ξεβράζεται αθόρυβα

στην άκρη της ψυχής

σαν υπόσχεση πως κάτι απαλό

επιμένει να ζει.

Οι ποιητές

μοναχοί του φωτός και της σιωπής

καταγράφουν ό,τι δε λέγεται.

Δίπλα σε καρπούς ώριμους

σημειώνουν το φως που ξεγλιστρά

απ’ τη μνήμη

για να το θυμηθεί η ψυχή

όταν πια οι εποχές θα χαθούν.

Λευτέρης Ελευθερίου🌹