Καινούριο έργο ήρθα να δω.
Πρωταγωνιστής;
Θα είμαι ΕΓΩ.
Στους ηθοποιούς οι ρόλοι έχουν μοιραστεί.
Όλα είναι έτοιμα πάνω στη σκηνή.
Άραγε γνωρίζει το κοινό
ότι εγώ απλώς θα παρακολουθώ;
Η Αυλαία άνοιξε...και εγώ αποσβολωμένη,
κρύβομαι πίσω από τα σκηνικά σαστισμένη.
Κοίτα!
Σε τούτο το άγνωστο θεατράκι,
παίζεται και το δικό μου το εργάκι.
Τους ηθοποιούς να τους διακρίνω δε μπορώ,
οι μάσκες κρύβουν το πρόσωπο το αληθινό.
Ξετυλίγονται σκέψεις και συναισθήματα πολλά,
διάφορες πτυχές της ζωής μου και περιστατικά.
Γιατί έπρεπε στο έργο μου να παραστώ;
Να μη δω τη συνέχεια, να φύγω, να εξαφανιστώ.
Αχ, τι θα συμβεί;
Έχω αγωνία!
Πώς θα εξελιχθεί η δική μου ιστορία;
Κάτι όμως με κρατάει εκεί...
Βγαίνει η υπόθεση από τη ζωή;
Είμαι αμέτοχη, αμίλητη και σκεπτική.
Αλλά ξαφνικά, λαχταρώ να παίξω και εγώ!
Έχω δικαίωμα.
Γι’ αυτό αποφασίζω να εμφανιστώ!
Ο κόσμος απορεί, συγκινείται, δακρύζει,
βλέπει τον πρωταγωνιστή στο σανίδι να βαδίζει.
Θεέ μου!
Μήπως στάθηκα τυχερή;
Γιατί...
ελπιδοφόρα είναι η τελευταία σκηνή!
Όλοι ζητωκραυγάζουν, χαμογελούν, επευφημούν.
Εύχομαι, μέσα απ’ τη καρδιά τους να χειροκροτούν.
Ή μήπως και αυτοί μάσκες φορούν;
Μπράβο!
Σκέφτηκα.
Οι ηθοποιοί έπαιξαν καλά.
Μακάρι να μην ήταν όλ’ αυτά αληθινά.
Η Αυλαία πέφτει, τα φώτα σβήνουν, το θέατρο αδειάζει.
Καταθλιπτικό, ξεχασμένο, ερειπωμένο μοιάζει.
Και όμως...συνεχίζει να υπάρχει, να ζει,
για να παίξει καινούριο έργο από την αρχή...
με...άλλο όμως ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗ.
Γεωργία Χαϊδεμενοπούλου
Comments