Ο Νικόλας γεννήθηκε θαυμαστά. Κάθε άνθρωπος γεννιέται θαυμαστά γιατί είναι θαύμα η ίδια η ζωή, πόσο μάλιστα η γέννηση αυτής.

Οι γονείς ονειρευόντουσαν να κρατήσουν στην αγκαλιά τους ένα παιδί, το σπλάχνο τους και έξι
φορές βιώσαν επώδυνα τον χαμό του παιδιού τους πριν ακούσουν το κλάμα του.
Ο Νικόλας άνοιξε τα μάτια του σε αυτόν τον κόσμο θαυμαστά ταγμένος στην Μητέρα του Θεού, στην Παναγιά, πρόωρος και με καισαρική.
Γεννήθηκε με τετραπληγία.
Ένα γλυκό, γελαστό, φωτεινό παιδί που πήρε κι έδωσε πολλή αγάπη. Μαζί του μεγάλωσε και η κληρονομική του αγάπη για τις μηχανές.
Η μητέρα του τις λάτρευε, πάνω σε μια τέτοια μεγάλωσε, γνώρισε τον άντρα της λάτρη των δύο τροχών, είχανε μόνο μηχανές μέχρι που ήρθε στη ζωή τους ο Νικόλας κι αναγκάστηκαν και πήρανε αυτοκίνητο.
Και για τις μετακινήσεις αλλά και για να μην μάθει το παιδί με μηχανές κι έχουν άλλα…
Αλλά…
Ο Νικόλας μεγάλωσε με Θεό κι Εκκλησία, οι γονείς ευγνώμονες για το Θαύμα του μεταλαμπαδέψαν αυτή την αγάπη.
Αλλά ο Νικόλας, από μωρό παιδί όταν άκουγε τον ήχο μηχανής σηκωνόταν τα μαλλάκια του, ανατρίχιαζε, του το είχε εκμυστηρευτεί η μητέρα του, έτσι από μικρός ονειρευόταν την αίσθηση, την ελευθερία που μόνο οι δύο τροχοί προσφέρουν.
Μετά ήρθε η επέμβαση στην Αμερική στα έξι και ο φυσιοθεραπευτής του προσπαθούσε να τον εμψυχώσει να κάνει τις δύσκολες κι επώδυνες ασκήσεις που έπρεπε, αντιλήφθηκε τον θαυμασμό του μπόμπιρα για την Kawasaki 110, και του έκανε συμφωνία μια βόλτα κάθε φορά που τέλειωναν.
Μια ώρα επίπονης φυσιοθεραπείας με αντίτιμο μα βόλτα γύρω από την πολυκατοικία.
Μεγαλώνοντας αγόραζε περιοδικά, ήξερε τα πάντα για τις μηχανές και μετά ονειρευόταν πάνω στο αναπηρικό αμαξίδιο.
Εν τω μεταξύ οι γονείς κατάλαβαν τον πόθο του παιδιού και είχαν καλά κρυμμένη μια Sachs στην αποθήκη στο υπόγειο, που ποτέ δεν είδε, την ξεφορτώθηκαν πριν κάνει καμιά τρέλα…
Και τα όνειρα συνεχιζόντουσαν για ταξίδια μακρινά με τον νοτισμένο αέρα να του δακρύζει τα μάτια και το κοντέρ να καταπίνει χιλιόμετρα…Όνειρα!
Ανήσυχο πνεύμα αλλά και μεγάλη θέληση.
Αθλητής κι ο ίδιος, άδραξε την ζωή στα χέρια του, παντρεύτηκε την αγαπημένη του.
Το όνειρο της μηχανής όμως φλόγα αναμμένη…
Μια Βέσπα!
Αλλά μια Βέσπα που να μπορεί να την κουμαντάρει με την αναπηρία του.
Μια Βέσπα τρίτροχη!
Μεγάλωσε, εργαζόταν, γνώρισε μια πανέμορφη κοπέλα που τον αγάπησε και μαζί πορεύονταν, κι αυτός παράδειγμα θέλησης και πείσματος, γεννήθηκε μαχητής.
Δυο χρόνια πριν έφυγε κι ο πατέρας του για το μεγάλο ταξίδι, ο Νικόλας μας κλονίστηκε, η πίστη του στο Θεό θάμπωσε, αγανάκτησε, γιατί αυτός τέτοιο Σταυρό, κι ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα γι' αυτόν τον μαχητή κενού κι απελπισίας άρχισε να τον κατατρώγει.
Έγινε κακός, απότομος κι εριστικός, στενοχωρούσε αγαπημένα του πρόσωπα δεν ξαναπάτησε σε εκκλησία.
Ένα απόγευμα, τσαντισμένος με όλους και όλα, άρχισε να χαζεύει τις αγαπημένες του μηχανές στο διαδίκτυο.
Όνειρο ζωής μια Βέσπα.
Αυτό το περίεργο δίτροχο που έχει γίνει σύμβολο και επίκεντρο της λαϊκής κουλτούρας ως ένα συγκεκριμένο στυλ προσωπικού μεταφορικού μέσου από το 1946, Φλωρεντίνικη κατασκευή σύμπλεγμα οργάνων και υλικών, συνδυασμένα με ένα πλαίσιο που κάλυπτε όλα τα μηχανικά μέρη…
Η το λατρεύεις ή το αντιπαθείς.
Μπήκε σε κάποιο site και ρώτησε για μια ανακατασκευή βέσπας, με μίζα και τρείς τροχούς…
Όνειρο απατηλό…
Ο μισθός του ίσα που κάλυπτε τα προς το ζην.
Και έγινε το θαύμα.
Ένα καλόπαιδο, διαχειριστής ενός site με φίλους των δύo τροχών, με μια αυθόρμητη παρόρμηση της στιγμής που η ταπεινότητά μου θα ονομάσει Θεία Χάρις, επικοινώνησε και του είπε ότι θα τον βοηθήσει.
Έγινε μια αναφορά στο όραμα ενός συντρόφου δικυκλιστή έστω και κατ' όναρ ( στο όνειρο ) και στη συνέχεια βρέθηκε μια βέσπα που πουλιόταν κάπου, χρειαζόταν ένα ποσόν, άντε να βοηθήσουμε οι σύντροχοι και τελικά έγινε ένα κάλεσμα να γίνει πράξη το όνειρο του παραπληγικού φίλου μας.
Και έγινε το θαύμα.
Η κινητοποίηση τεράστια, κάθε ένας ήθελε να προσφέρει, οι βέσπες βρέθηκαν δωρεάν, άρχισαν μια ξέφρενη κούρσα προσφοράς, μέχρι και τα μεταφορικά απ' την άλλη άκρη της Ελλάδας η εταιρεία τα δώρισε, άλλος ανέλαβε την ανακατασκευή, άλλος το βάψιμο, άλλος το φινίρισμα μέχρι και το νομικό σκέλος έψαξαν.
Μια κοινότητα με την αγάπη στους δύο τροχούς σαν μια γροθιά απέδειξαν ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα για το ανθρώπινο γένος.
Η αγάπη είναι το πιο χειροπιαστό συναίσθημα.
Ο Νικόλας μας έλαβε τόση αγάπη που είδε τον κόσμο με άλλη ματιά.
Η μανούλα του ήταν στεναχωρημένη με την στάση ζωής του μετά τον θάνατο του αγαπημένου του πατέρα και τον αποκαλούσε "μαύρο πρόβατο", θέλοντας να γλυκάνει την πίκρα της.
Οι γονείς αντέχουν τα πάντα εκτός από την απελπισία.
Ο Νικόλας είδε ότι στο site ήταν κι ένας παλαβόπαπας που είχε θελήσει κι αυτός να συνεισφέρει με το δίλεπτο της χήρας και του ζήτησε μια προσευχή για ένα "μαύρο πρόβατο".
Ο ιερέας του απάντησε ότι "ο Θεός αγαπάει ιδιαίτερα τα μαύρα πρόβατα" κι αυτή ήταν η αρχή μιας ειλικρινούς φιλίας.
Έτσι, σε άγγιγμα ψυχής με αυτόν, μπόρεσε να δει το μεγαλείο. Η ίδια η ζωή είναι ένα μεγαλείο.
Ο καθημερινός αγώνας είναι ένα μεγαλείο.
Τα παιδιά ( οι περισσότεροι είναι σιτεμένοι έως παρασιτεμένοι, αλλά ο λάτρης της μοτοσυκλέτας δεν μεγαλώνει ποτέ ) έχουν το μεγαλείο του Θεού μέσα τους.
Αυτή τη στιγμή η βεσπούλα του Νικόλα γεννιέται σε υπόγεια εργαστήρια, σε σπίτια, σε αποθηκούλες, ακόμα και σε εργαστήρια σε σαλόνια, και τα κομμάτια της ζωντανεύουν από χέρια ανθρώπων που μπορεί να έχουν χρόνια να πατήσουν σε εκκλησία και που δεν κάνουν μεγάλους σταυρούς, αλλά έχουν πιο πολύ Θεό μέσα τους από πολλούς… Και αν χρειαστεί, βοηθούν να γίνει ο Σταυρός του αδερφού τους ελαφρύτερος.
Σε λίγες μέρες θα παραδοθεί η βέσπα στον νέο κάτοχό της κι ο παπάς περιμένει με συγκίνηση να τον κάνει βόλτα ο φίλος του… Είδωμεν.
コメント