Πάνε χρόνια που στέκει το δεντρόσπιτο βουβό.
Άλλοτε ήταν γεμάτο παιδικές φωνούλες, παιχνίδια, κούκλες, αυτοκινητάκια.
Τώρα όμως δεν το θυμάται κανείς. Μονάχα ο παππούς το ποτίζει και του εκμυστηρεύεται τον πόνο του για τα μικρά που έγιναν μεγάλα πια, άνοιξαν τα φτερά τους και πέταξαν μακριά ακολουθώντας τα όνειρά τους.
Κράτησε το λόγο του ο παππούς, το δεντρόσπιτο παρέμεινε εκεί.
Έγινε άγρυπνος φρουρός, να θυμάται τις όμορφες στιγμές τους, το φρόντιζε, το πότιζε, το κλάδευε. Ήξερε πως όλοι στο δεντρόσπιτο θα κατέληγαν όταν περνούσαν τα χρόνια, γι' αυτό ήθελε το δέντρο που το στήριζε να κρατηθεί ζωντανό!
Τα χρόνια πέρασαν, τα παιδιά έφτιαξαν τις ζωές τους.
Άλλοι παντρεύτηκαν, άλλοι χώρισαν, άλλοι άνοιξαν δικές τους επιχειρήσεις άλλοι εργάζονταν σε άλλες.
Έκαναν παιδιά, άνοιξαν σπίτια, έφτιαξαν οικογένειες.
Μονάχα την μοίρα δεν υπολόγισε κανείς.
Αφού τους χτύπησε αλύπητα, αδυσώπητα επέστρεψαν στις ρίζες τους.
Όπως ο καθένας θα έκανε, γιατί στα χτυπήματα της μοίρας όλοι στον ίδιο τόπο επιστρέφουμε στην μοναδική αγκαλιά που είμαστε ασφαλείς κι αυτή είναι η αγκαλιά της μάνας μας.
Όπως το δεντρόσπιτο έχει το δέντρο να στηρίζεται έτσι και οι άνθρωποι έχουν την μάνα τους.
Με τις δυνατές ρίζες της συγκρατεί την οικογένεια και στέκεται αγέρωχη σε δυνατούς ανέμους χωρίς να μπορεί να την μετακινήσει τίποτε.
Μονάχα να μην ξεχνάμε να ποτίζουμε το δέντρο με νερό και την μάνα μας με αγάπη.
Ο μόνος τρόπος να μην λυγίσει, να μην μαραθεί για να συνεχίσει να κρατά την οικογένεια με τις ρίζες της και να πατά γερά στη γη.
Μόλις επέστρεψαν όλοι στο δεντρόσπιτο έφυγε κι ο παππούς. Άφησε παρακαταθήκη το δέντρο με το δεντρόσπιτο, τις όμορφες παιδικές αναμνήσεις τους και τις αξίες που πάλευε μια ζωή να τους μεταφέρει. Χορτασμένος από την πρόσκαιρη τούτη ζωή μετάβηκε στην αληθινή.
Τα μεγάλα σοφία και αγάπη μάτια του τους αγκάλιασαν για τελευταία φορά λέγοντάς τους: Αν κάποτε δείτε ένα άσπρο περιστέρι να κάθεται σε κάποιο δέντρο να θυμάστε πως ο παππούς πάντα θα είναι εδώ, βαθιά φωλιασμένος στις καρδιές σας!
Comments