Σ' έχω μπροστά και σου μιλώ, σαν να μαι μεθυσμένη,
έτσι που σ' ήπια μια βραδιά στον έρωτα δοσμένη...
Κοιτώ το άδειο του κενό γεμάτο μ' αναμνήσεις,
μ' ό,τι μου σκόρπισε το νου και όλες τις αισθήσεις...
Σ' έχω μπροστά και σου μιλώ και νιώθω ίδια ζάλη,
Ιδια μ' εκείνη π' όταν δίψαγες σιμά στο προσκεφάλι...
Είσαι ό,τι μ απόμεινε γλυκό απ' τη γλυκιά μορφή σου,
το μαγικό σου άγγιγμα, το χάδι της φωνής σου...
Φιλώ το στόμιο το υγρό και νιώθω το φιλί σου,
αυτό που με ταξίδεψε στης μέθης το σκαλί σου...
Γι αυτό και το φυλώ, να μου θυμίζει τα φιλιά σου,
και όλα σου τα "σ' αγαπω" στην πλάνα αγκαλιά σου...
Μέρες ωσάν αιώνες το κοιτώ με μια "σταγόνα" μέσα ,
χωρίς φιλότιμο σταλιά και με καθόλου "μπέσα"!
Κοιτώ το άδειο του κενό, λες και διαβήκαν χρόνια
έγινε η ζήση μου μαβιά και τα μαλλιά μου χιόνια...
Μοιάζεις μ' εκείνο το πιοτό, της λήθης, νοθευμένο,
που ξέρει μόνο να θρηνεί, μόνο και τσακισμένο...
Κοιτώ το άδειο του κενό ίδιο με τ' όνειρό μου,
που έγινε στάχτη, κουρνιαχτός, ατμός και βάσανό μου...
Μα γράφει πάνω, ευθαρσώς, σε χάρτινες 'τικέτες,
"έτσι τελειώνει το κρασί κι οι έρωτες που είναι ψεύτες"
Κι όλο κοιτά ειρωνικά κι όλο ρωτάει, κλαίει...
"πώς έσβησεν ο έρωτας; τί τάχατες να φταίει;"
Comments