Το Άγγιγμα της Αιωνιότητας
Μέσα στο ημίφως του δωματίου, καθώς ο κόσμος έξω συνέχιζε αδιάφορος, τα δάχτυλά του ταξίδευαν απαλά την πλάτη της. Ήταν μια κίνηση τόσο αργή, σαν να φοβόταν ότι θα μπορούσε να την ξυπνήσει από κάποιο όνειρο που ίσως ζούσε. Το χέρι του σταμάτησε για μια στιγμή, ίσως για να βεβαιωθεί ότι εκείνη πραγματικά ήταν εκεί, δίπλα του, τυλιγμένη σε εκείνο το λευκό ύφασμα που αγκάλιαζε το σώμα της σαν δεύτερη επιδερμίδα.
Η ανάσα της έγινε λίγο πιο βαθιά, και η καρδιά της άρχισε να χτυπά σε έναν ρυθμό που συγχρονιζόταν με τον δικό του. Κάθε πινελιά των δαχτύλων του, κάθε χιλιοστό της επαφής τους, ήταν μια υπόσχεση. Δεν ήταν απλώς μια στιγμή ήταν η ένωση δυο ψυχών που μιλούσαν χωρίς λέξεις. Ένα αόρατο ρεύμα διαπερνούσε από το δέρμα του στο δικό της, δημιουργώντας έναν παλμό απόλυτης συνύπαρξης.
"Είσαι κομμάτι μου» Ψιθύρισε, και η φωνή του γέμισε το χώρο σαν ψίθυρος που θα παρέμενε εκεί για πάντα.
Εκείνη γύρισε το κεφάλι της, η μάτια τους ενώθηκε και χάθηκε στην άβυσσο του βλέμματός του, σαν να ήταν το μόνο μέρος που ήθελε να ζήσει.
Αυτη τη στιγμή, την λαχταρούσαν καιρό...χωρίς λέξεις, χωρίς περιττά στολίδια, οι δυο τους χάθηκαν ο ένας μέσα στον άλλον, σαν να ήταν προορισμένοι από την αιωνιότητα να βρεθούν ακριβώς εκεί, να κρατηθούν και να μην αφήσει ο ένας τον άλλον ποτέ.
コメント