ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ

Μίλαγα με τα σύννεφα και μου δίναν κουράγιο

σαν πλοίο πήγαινα σκυφτός

ξάπλωνα στο καρνάγιο

Όνειρα δεν χωράγανε στις κόγχες του καιρού μου

φεγγάρι δεν φαινότανε στον ουρανό του νου μου

Μα ξάφνου η θάλασσα γαλήνεψε

επέστρεψαν οι γλάροι

μα ξάφνου ο ουρανός φωτίστηκε

μας ήρθε το φεγγάρι

Τα μάτια σου εστέγνωσαν τον ποταμό της λύπης

μ ένα φιλί σου γέμισες τετράδια της λήθης.

Αντριάνα Περικλέους Ονουφρίου