"Τι είναι η ζωή", της Έλλης Λάγιου

Σαν τα πέταλα της παπαρούνας

ανοίγουν μια αυγή,

ευαίσθητα, ποθητά, κατακόκκινα,

και πριν το βράδυ έρθει

ανάλαφρα πέφτουν στη γη.

Και το άλλο πρωί,

όλα ξανά απ’ την αρχή.

Σαν πηγή που αδιάκοπα ρέει,

χωρίς να κουραστεί,

φτιάχνει παρακλάδια,

μα η ροή της δεν αλλάζει

όταν στον ωκεανό χαθεί.

Σαν τρυφερή, αχνή αυγή

ανεβαίνει, μεγαλώνει, νοσταλγεί

όλα τα μονοπάτια της μέρας να διαβεί,

να απολαύσει το ηλιοβασίλεμα

ως την ύστατη στιγμή.

Σαν ένα φιντάνι δέντρου

όσο πιο πολύ υποφέρει,

τόσο πιο βαθιά ριζώνει,

άμυνα φτιάχνει,

δύναμη αντλεί.

Σαν μια καρδιά

που δεν ρωτά την κατάλληλη στιγμή,

παρά μόνο ποια είναι αυτή

που την κάνει να χτυπά γρήγορα.

Σαν αηδόνι στο δάσος

κελαηδεί χωρίς να ξέρει το πώς και το γιατί,

μυροφόρα συμφωνία, ήχος, πνοή,

στις ανταύγειες του ήλιου,

στο δάκρυ του δύσβατου ουρανού

αναρριχάται.

Σαν όνειρο.

Σαν χορός άγνωστος, για πρώτη φορά,

που τον βλέπουν με τα μάτια της ψυχής—

απροσδόκητο, έντονο συναίσθημα,

αγάπης δύναμη, σε καλεί να μπεις.

Σαν φωτοσύνθεση

που όλες τις εποχές ήλιο θα βρει,

στο σύνολο της φύσης, στους αιώνες της ζήσης,

σε σώματα, σε ψυχή εισχωρεί.

Κι όμως,

η πένα της τύχης

για κάποιους ξόδεψε μελάνι πολύ.

Μάχη να αποκτήσουμε τα «σ’ αγαπώ».

Η ύπαρξή μας

λόγος ύπαρξης η ίδια μας η ύπαρξη.

Τι είναι η ζωή;

Μια βόλτα στο άγνωστο,

ένα τραγούδι,

ένα ποίημα

που ψιθυρίζει το όνομά σου.

Έλλη Λάγιου 🌹