Της ύπαρξης το θαύμα!

Κατερίνα Πήττα

Σκέψεις φεγγάρια

που ξεστράτισαν,

στις χούφτες μου

παρηγορητικά μαζεύω.

Ολόρθες θάλασσες,

που αλυχτάν στα βάθη

της ουσίας μου, μερεύω.

Θεριά και δαίμονες

σφίγγω τα δόντια και παλεύω.

Στ' άχραντα και τ' απόκρυφα,

το λυτρωμό γυρεύω!

Τις νύχτες όρη φουρκισμένα

δρασκελίζω!

Σε μονοπάτια αστρινά βαδίζω.

Τις μέρες κόκκινους μανδύες

της ελπίδας κλέβω και φορώ!

Τι κι αν ως το μεδούλι πόνεσα;

Το λόγο το χαρίεντα,

στα κύτταρά μου να εισβάλλει,

ένιωσα!

Απ' των πηγών

το ύδωρ τ' αναμάρτητο,

φορές που έσκυψα και ήπια...

Φορές που λιγοψύχησα.

Κι όλο καταποντίζομαι εντός μου

κι αναδύομαι!

Και ψαύοντας της ρίζας μου τ' αχνάρια,

του Ποιητή των Πάντων,

πάναγνες παλάμες φίλησα!

Άνθρωπος, πλάσμα χοϊκό,

της ύπαρξης τον Αίτιο,

το Θαύμα,

έσκυψα και προσκύνησα!

® Κατερίνα Πήττα🌹