top of page

Της πόρτας τα παράπονα



   Έρχονται κάποιες στιγμές στην ζωή σου που ο εαυτός σου σε καλεί να πάρεις μία κρίσιμη απόφαση,  να κλείσεις ή να ανοίξεις μια πόρτα, όπως αυτές που ανοιγοκλείνεις στην καθημερινότητα σου, που στις περισσότερες περιπτώσεις εκτελείς μηχανικά. Γι’ αυτό, όσο κι αν προσπαθήσεις να θυμηθείς πόσες φορές μέσα στην μέρα ανοιγοκλείνεις αυτήν, δε θα μπορέσεις να θυμηθείς,  θα μπερδευτείς.

  Ένα απαλό κατέβασμα στο χερούλι και μία ελαφριά ώθηση-έλξη, σε  βάζει ή σε βγάζει από μια περιπέτεια. Όταν όμως έρχονται στιγμές στην ζωή σου που σε βρίσκουν μπροστά από μία μεγάλη, όμορφη πόρτα, θαρρείς πως είσαι απροετοίμαστος, μα μέσα σου ήξερες πως μία μέρα εκεί θα βρεθείς, μπροστά  σε μία απόφαση που θα σου αλλάξει ενδεχομένως την ζωή. 

  Η απορία μέσα σου... μία  ερώτηση˙ να φύγεις ή να μείνεις; Έχεις μία σχέση που βαραίνει την ψυχή σου αλλά η καρδιά σου χτυπάει  ακόμη για αυτόν  τον άνθρωπο.

  Ίσως η καρδιά θυμάται περισσότερα απ' ότι το μυαλό, μα συναντιούνται και δακρύζουν. Καταστάσεις ευχάριστες που πέρασες μαζί δεν μπορείς να τις ξεχάσεις. Καταστάσεις που έκαναν την ψυχή σου να χτυπήσει με τον ήχο της προσδοκίας και του ονείρου.

  Η μνήμη της καρδιάς αντέχει... Συγκρατεί μόνο τα ευχάριστα καρδιοχτύπια. Πετάει μακρυά τα στενάχωρα, αυτά που άφησαν πόνο και απόγνωση. Ίσως είναι πολύ μεγάλη και έχει μάθει να συγχωρεί την προδοσία, αυτήν που οι νόμοι δεν υπάρχουν να  τιμωρήσουν. Ίσως το μυαλό γίνεται ο σκληρός δικαστής της ίδιας σου της ζωής και η καρδιά πάντα παίρνει αναβολή για να μην πληγωθεί. Πολλά τα ίσως, μα αυτά οδήγησαν εκείνη αλλού και εσένα να αναρωτιέσαι αν άξιζες όλο αυτό.

  Η πόρτα κλείνει σαν το τελειωμένο βιβλίο και ίσως δεν ανοίξει ποτέ. Η ευτυχία λείπει πια... Αυτή, που έρχεται μέσα  απ' την ψυχική ικανοποίηση του εαυτού μας, μέσα απ την εκπλήρωση των επιθυμιών μας, μέσα από μία ισορροπία  ψυχής, καρδιάς, μυαλού, μέσα  από τις στιγμές που δεν θα ήθελες ποτέ να τελειώσουν...

  Λοιπόν, εσύ τι επιλέγεις; Να στέκεσαι πίσω από μία πόρτα αιώνια ή  να την διαλύσεις φεύγοντας; Και ο μεντεσές γελά ειρωνικά... Το σημάδι στο χέρι μου είναι η απάντηση. Υποφέρω ακόμη.

 

Comments


bottom of page