Τα χρώματα του έρωτα...

Τα χρώματα του έρωτα 

---------------------------

Μύριζε θάνατο...

Κάποτε ο έρωτας ήτανε άσπρος.

Έφυγες, και σάπισε το σώμα του στη γλάστρα. 

Την ώρα που κρυώνει και έξω χιονίζει θάνατο, θα τοποθετήσω ολα τα φεύγω του σε μια βαλίτσα. 

Φοβάμαι μήπως προδώσω εκείνη τη στιγμή που ο χρόνος ψιθύρισε ενα σ'αγαπώ.

Μνήμες ξεχασμένες στην έρημο των εραστών. 

Λέξεις ξεγυμνωμένες στη σάρκα τους επάνω. 

Πνιγμένα φωνήεντα για ένα σ'αγαπώ που χάθηκε στο στομα .

Αύριο θα χορεύει πανω στο πρώτο φιλί και θα θρηνεί τ'ονομα σου .

Πονέσαμε...

Φθινόπωρο και ο έρωτας ειναι παιχνίδι ψεύτικο. 

Υπήρξαμε...

Κι είναι Χειμώνας...

_______

Ο έρωτας, σταλιά μου,

ποτέ δεν ήταν το άσπρο, το μαύρο

ή το βαθύ γαλάζιο ενός πελάγους ανεξερεύνητου.

Ήταν πάντα μια πυγολαμπίδα

σε καθρέφτισμα με όλο τον κόσμο —

ίχνος από χνούδι ξεχασμένο στα στήθη.

Γι’ αυτό και το χιόνι,

γι’ αυτό και όλα τα μαζεμένα φεύγω,

ανάμεσα σε παροπλισμένες ελπίδες

και μαντεμένια όνειρα,

σε απραξίες χρονικής αλήθειας,

σε ανάγκες καλυμμένες στ’ όνομά του.

Έρωτας… έρωτας…

κι αν λείπει κάτι του θανάτου,

δεν είναι αυτός,

είναι η αίσθησή του —

το κέρμα που αφήνουμε

σε κάποιο άγνωστο σιντριβάνι,

στον βαρκάρη που γελά

μέσα σε γερασμένη γειτονιά.

Έρωτας.

Ποιός έρωτας;

Ποιές λέξεις — μια λέξη.

Ποιά γύμνια — η φθορά.

Κι όσα δεν θρηνούμε στη σάρκα

σαν πνιγμένα φωνήεντα,

γίνονται φύλλα νεκρά

στον άγριο χειμώνα της ποίησης.

Σταλιά μου,

τίποτα δεν μπορεί να προδοθεί στο άγνωστο,

τίποτα να σταθεί σαν μετέωρη προσευχή.

Γιατί πολλά τα ονόματα,

και τα φιλιά — χιλιάδες.

Δες — βρες —

εκείνα που έσταξαν αίμα στο δάγκωμα.

Σαν δραπέτευαν απ’ το παράθυρο,

αφήσαν στο κύμα της κουρτίνας

λίγο κόκκινο —

ως υπόσχεση.

Μονάχα να θυμάσαι:

ό,τι φυτεύεται σε γλάστρα,

ανάμεσα σε χώμα και μετρημένο φως, σαπίζει.

Πάντα σαν έρωτας, σαπίζει.

Βασίλης - Σωτηρούλλα

Πασιπουλαρίδης - Τζιαμπουρή

---