Τα σμαραγδιά τα μάτια σου...

Τα σμαραγδιά τα μάτια σου

Άνοιξες την πόρτα του φεγγαριού εκείνο το βράδυ,

κι έφυγες.

Κι ας ήσουν νέος κι όμορφος!

Σαν σμαράγδια τα μάτια σου τότε που πετροβολούσες τη ζωή κι ένιωθες ά τ ρ ω τ ο ς...

Κι ήταν ένα με το κύμα.

Ε σ ύ,

μία σου κουβέντα έφτασε

Να μου λαβώσεις

Για πάντα την ψυχή

"Σ' αφήνω το κουράγιο μου" πάνω στο κρεβάτι του πόνου όλα τα ήξερες, ε σ ύ !!

Σιώπησες τον ήχο της φωνής

Κι έφυγες ως ευγενής.

Κι εκείνη...αχ εκείνη

πόσο πόνεσε πόσο

που έμεινε μόνη

Σε εκείνο το δωμάτιο

Χαρές και λύπες να βιώνει

Στου φεγγαριού το απάγκιο

Σου φώναζε πονώ,μείνε

Κι εσύ χαμογελούσες

Το βλέμμα σου πικρό, έλεγε

Γιατί μπορώ;

Και δε γιόρτασες ποτές

Τις περιπλανώμενες γιορτές

Και δε γλέντησες σ' αυτές

Τις νύχτες της Δευτέρας

Στοχάζομαι μα και θυμώ

Το θέατρο που ακούγατε

Το βαλς και το τανγκό

Καντάδες άκουγες πολλές

Στο ραδιόφωνο,εκπομπές

Δεν έκλεινε σχεδόν ποτέ

Πεσαδιάνα κι αμανέ

Και τραγούδαγες γλυκές

Αβανταδόρικες μικρές

Στης Πλάκας τις ανηφοριές

Το μινόρε τις αυγές

Και σου 'λεγα,

το βαριέμαι αυτό,

μα τώρα το αναπολώ

Η ζωή γράφει για δες

Τις τελευταίες σου

πονεμένες πνοές

Κι είχε άλλα σχέδια για σε

Τ' απομεσήμερο του φθινοπώρου εκείνου

που ο ήλιος έκαιγε ακόμη

το σπαρμένο με νίκες δικό σου σταυροδρόμι

κι εσύ ήσουν άμεμπτος.

Το κομψοτέχνημά σου σταυροβελονιά σου κέντησε

Μήπως κι αλλάξεις γνώμη.

Μα έφυγες.

Σου άρεσε το φεγγάρι να λαμποκοπά,

Πώς να ξεχάσω

Που όταν ήταν κρυμμένο

είχες κι εσύ τις μαύρες σου

το σμαραγδί θλιμμένο

Τη θάλασσα κοιτώ.

Κι αναπολώ.

Το κυματάκι που πετροβολούσαμε κι οι δυό

και το σμαραγδένιο βλέμμα σου,

βαθιά το νοσταλγώ.

Δε θα το ξαναδώ ...

Βάσια Μητράκου 🌹