Όλα τόσο ξένα... και τόσο οικεία...
Τόσο μακρινά... και τόσο κοντά.
Απλώνεις τα χέρια και όλα χάνονται...
Μα τα έχεις μέσα σου όλα κλεισμένα.
Καταδικασμένα να υπάρχουν στη δική σου φυλακή.
Τόσα χρόνια σχεδιάζεις την απόδραση σου, μα ένας ισόβια κατάδικος του πεπρωμένου σε στοιχειώνει.
Τα εικονίσματα των Αγίων
θλιμμένα δεν έχουν κάτι άλλο
να πουν.
Μόνο μια τόση δα φλόγα κερί αντιστάθηκε.
Γενναία κατάφερε να σηκώσει
όλο το βάρος της δικής σου ζωής.
Ούτε που αναστέναξε...
Ούτε που βόγγηξε...
Μονάχα δάκρυσε...
Έμεινε ξάγρυπνη όλο το βράδυ και κοιτούσε τα σημάδια...
Εκείνα τα σημάδια που ήταν ολόδικα σου...
Τα κρατούσε με αυταπάρνηση πάνω στις πλάτες της.
Αναρωτιόταν γιατί πονάνε οι ψυχές;
Τρεμόσβηνε μα αντιστεκόταν.
Τώρα κατάλαβε...
Το βάρος ήταν ασήκωτο.
Λύγισε... όμως καιγόταν.
Μια τόση δα φλόγα κερί, καιγόταν ολόκληρη μπροστά σε μια όρθια ψυχή...
Αφήνοντας τα δικά της σημάδια...
Commentaires