Τα παιδιά δεν ονειρευτούν ποτέ.

Ω τα παιδιά !!

Αμάραντα κρίνα στη σκόνη

"Πώς να κρυφτείς απ' αυτά"

Ο Νιόνιος το είπε πριν...ακόμη

Παιδιά, σκελετοί εκεί

Πεσμένα στην άμμο

Κάνεις να πεις...μα γιατί ;

Το δάκρυ αμαυρώνει την ψυχή

Κι έρχεται ο νους και σκοτώνει

Ψυχούλες που η πείνα στριμώχνει

Τα μάτια χαμένα στο φως

Κι εσύ ανήμπορος πώς να βοηθήσεις πώς;

Κοιτά από μακριά και καρφώνει

Μα όταν θα έρθει η στιγμή

Ευπροσήγορο λόγο θα πουν όλοι

Πόσα ματάκια κοιτούν

Την ελπίδα με πόνο αναζητούν

Θα 'ρθει δε θα 'ρθει ρωτούν

Μα ο λιμός τα κάνει να χαθούν

Κι εσύ τα κοιτάς, δε μιλάς

Σωπαίνεις ανθρωπότητα

Βουβά χαρτιά, άχρηστα

Βγάλτα πια με δεξιότητα!

Ξεχειλίζει ο πόνος

Και βγαίνει απ' την κορνίζα

Δεν υπάρχει βέβαια χρόνος

Έφυγε κι η τελευταία ελπίδα

Τιμωρός η ζωή, σκληρή

Καρφωμένα στη γη

Πολύτιμα πετράδια οι καρδιές

Αδημονούν, απ' τον εφιάλτη να βγουν

Κι εσύ απλά κοιτάς

Κι αναζητάς

Κάποιο λάθος έγινε...

Όχι δεν έγινε, όλα είναι λάθος

Έχει ένα στόχο η βολή

Μα των παιδιών η φωνή καλεί

Που...ΔΕΝ φταίνε,

Μα πονάνε απ' όλους πιο πολύ!

Και ούτε ονειρεύτηκαν

Ούτε και θα ονειρευτούν !

Βάσια Μητράκου 🌹