Σε ρυθμό μουσικής πέφτει η βροχή
Από καιρό την καρτερούσα
Σαν κλωνάρι της χλόης στη γη
Ισχνό, χλωμό, να ξεδιψούσα.
Οι στάλες σε χορωδία τραγουδούν
Κουτσομπολιό ο άνεμος πιάνει
Οι ομίχλες συνομοτούν
Η μπόρα πλένει σκόνες στο τζάμι.
Βροχή, σαν το δικό σου φιλί
Της χαραυγής, το νέο της φρούτο
Η γη εσύ κι' εγώ ή βροχή
Διόνυμο στου έρωτα τον πλούτο.
Αράζω και κοιτάζω σιωπηλά
Τη στάλα, νερομάνας χτίστη
Ξέρει ωκεανών τα μυστικά
Ποτίζει αιώνια αναμνήσεις.
Ρανίδα μου εσύ και τρυφερή
Σμηλεύεις, σκάβεις και την πέτρα
Σαν τ' αγνό δάκρυ που συγκινεί
Στου πόνου και της χαράς τον αγέρα.
Με πρόδωσε μια τρελή στάλα βροχής
Της είπα κάποια μυστικά σου
Πια κάθε μπόρα και νεροποντή
Λέει συνέχεια το όνομα σου .
Λευτέρης Σιώμος Κ /107δ.π.ελ.
Comments