Τα μάτια του χρόνου

Δυο βράχοι της αρμύρας πως σπαράζουν,

στους πονανθούς της αγάπης πως στενάζουν,

αχθοφορούν ακάνθινα στεφάνια,

της ψυχής Χινόπωρα φιρμάνια.

Κάτω από τα βλέφαρα τα πονεμένα,

είναι δυο σύγνεφα κρυμμένα,

στον πάνορμο της καρδιάς αραγμένα,

στις δετές υποσχέσεις βυθισμένα.

Άσαρκα του χρόνου τα μάτια,

της καρδιάς ραγισμένα κομμάτια,

στη μνήμη μου το βλέμμα σου το φοίβο,

φυλακτό στην καρδιά μου σε κρύβω.

Σε μάκρη, σε ύψη, σε βάθη,

στης ερωτιάς τα απύθμενα πάθη.

Εσύ, ουρανός στην απλωσιά της ματιάς μου,

ναξός καημός στη φυρονεριά της καρδιάς μου!!!