
Φωνή βοώντος εν τη έρημο οι κραυγές του Δήμου.
Ποιος Δήμος άραγε έγινε κράτος; Έγινε άραγε ποτέ;
Σαστίζουν οι φωνές.
Το χάος γίνεται τάξη για να υπηρετήσει την ιδεολογία με μια φωνή.
Όμως μάταια.
Ο νόμος του ισχυρού καλπάζει στην φύση κι αυτή είναι η μια και μοναδική δικαιοσύνη που αρνούμαστε να δούμε.
Πόνος μονάχα η αντίσταση μας. Πόνος και απελπισία.
Γιατί άραγε ο άνθρωπος τα σκέφτηκε αλλιώς και τώρα υποφέρουμε;
Πονάει το δίκιο του ανθρώπου γιατί πάει κόντρα στο φυσικό δίκαιο. Μακάρι τα ανθρώπινα μυαλά και οι καρδιές να συγχρονιστούν με την μια και μοναδική αλήθεια της φύσης και να πάψουμε να αντιστεκόμαστε, να πάψουμε να υποφέρουμε.
Μοιάζει άδικη αυτή η δικαιοσύνη αλλά μπορεί άραγε ο άνθρωπος να συλλάβει το όλον ώστε να δούμε την αλήθεια;
Μπορεί ο άνθρωπος να ξέρει;
Προς το παρόν… πόνος.
Και επειδή πολλοί με ρωτάτε με πολύ νοιάξιμο και αγάπη γιατί πονώ θα απαντήσω πως δεν μιλώ μόνο για εμένα, αλλά και για όλον αυτό τον κόσμο που κατέβηκε στους δρόμους κ άλλους τόσους.
Εύα Αλεξανδρή
Ψυχολόγος
Ψυχοθέαση
Comments