Σύζευξη...

Η γαλήνη, σε ποιον πρέπει ποιητή;

Αδηφάγο είδος, οι ποιητές!

Σφίγγουν με τα δάχτυλά τους κάθε αίσθημα

το μετατρέπουν, δίχως τύψεις ή ενστάσεις, κάτω από το δέρμα,

σε φλέβες – ανήλιαγες, κόκκινες και υγρές –

σε λέξεις!

Βυθίζοντάς το σε μιαν αιωνιότητα που, θέλει δε θέλει,

θα παρέλθει αυτούσια από την ίδια την Ειμαρμένη.

Μόνον η Κόλαση αξίζει στους ποιητές...

Η Κόλαση που επέλεξαν και τους διάλεξε.

Τους προσέλαβε κι εκείνοι πήγαν – και γέμισαν την πλάση

σαν του κακού τα άνθη·

ως δαίμονες που κράτησαν στη γη τα νυχτοκάματα

των ηδονών και των παθών τους,

φορώντας γαλαλέυκα πέπλα,

προσφέροντας τα μειλίχια ως λύτρωση.

Μόνον η Κόλαση καλπάζει στους ποιητές

και οι θεοί σιμά τους – διάβολοι γίνονται.

Έτσι κι εγώ!

Ξεπήδησα από την Κόλασή σου,

με συνεφφένια χέρια και μάτια γεμάτα καπνούς –

σαν τέρας που αγάπησε τα στήθη σου,

θηλάζοντας τα κύτταρά σου με την ελπίδα

να μη γράψω ούτε λέξη.

Πώς να γλιτώσω, όμως, από την Κόλασή μου;

Και γιατί;

Ο δαίμονάς μου με καλεί!

Με φουντωμένα σπλάχνα, με λέξεις

κι άγνωστες, κρυφές σελίδες,

επιχρυσωμένος από τη βία που μου κάρφωσες στα δάχτυλα.

Κι αιμορραγώ αιώνες τώρα, σαν σκιά δίχως σώμα.

Τι να του πω; «Δεν θέλω»;

Θέλω γιατί μπορώ.

Σε μπορώ γιατί το θέλω.

Βασίλης Πασιπουλαρίδης 🌹