Συνέντευξη στην Ιωάννα Σταθοπούλου/ Ελένη Ισπόγλου 🌹

1. Το «Για όσα τόλμησα» είναι ένα βιβλίο που μόνο από τον τίτλο του, προδιαθέτει για δύναμη, ρήξη και προσωπική αναμέτρηση. Μιλήστε μας για αυτήν την ιστορία, καθώς και για το έναυσμα της δημιουργίας της.

Ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση και χαίρομαι ιδιαίτερα.

Το «Για όσα τόλμησα» είναι μια ιστορία για τη στιγμή που αποφασίζουμε να σταθούμε απέναντι στον εαυτό μας και να τον ρωτήσουμε: «Είναι αυτή η ζωή που θέλουμε να ζούμε;»

Μέσα από τη Δάφνη, την κεντρική ηρωίδα του βιβλίου, μιλώ για όλες εμάς που κάποτε βάλαμε στην άκρη τα «θέλω» μας και ακολουθήσαμε τα «πρέπει».

Η ανάγκη να γραφτεί αυτό το βιβλίο γεννήθηκε μέσα από την παρατήρηση της καθημερινότητας και τη δική μου οπτική για τη ζωή. Έβλεπα γυναίκες να τρέχουν για όλους και να ξεχνούν τον εαυτό τους. Έτσι, ήθελα να γράψω μια ιστορία που θα μπορούσε να είναι αληθινή και να μας θυμίζει πως όλοι έχουμε τη δύναμη μέσα μας να αλλάξουμε έστω και κάτι μικρό.

Έχει πολύ ανθρώπινους ήρωες, με τις αδυναμίες και τα πάθη τους. Ένα βιβλίο για όλους εμάς που πέφτουμε, αμφιβάλλουμε, αλλά στο τέλος βρίσκουμε το θάρρος να ξανασηκωθούμε.

2. Η Δάφνη, η κεντρική σας ηρωίδα, παλεύει ανάμεσα στην οικογένεια, τη δουλειά και τον εαυτό της. Πόσα στοιχεία της δικής σας ζωής υπάρχουν μέσα της; Αν σας ζητούσα να περιγράψετε τη Δάφνη με μία φράση, ποια θα ήταν;

Η Δάφνη έχει κομμάτια από όλες εμάς. Γι’ αυτό τον λόγο, στο εξώφυλλο επέλεξα το πρόσωπό της να μην έχει χαρακτηριστικά, ώστε κάθε γυναίκα που θα ταυτιστεί με την ιστορία να μπορεί να βάλει τα δικά της, αλλά κι εγώ τα δικά μου. Για χρόνια ζούσα μια καθημερινότητα όπου προσπαθούσα να τα προλάβω όλα. Ήθελα να είμαι αρεστή σε όλους κι όμως, στο τέλος της μέρας, ήμουν εξαντλημένη και κάτι μου έλειπε. Ο αγώνας για να ισορροπήσω ανάμεσα στους ρόλους μητέρα, επαγγελματίας, σύντροφος και η ανάγκη να μην χάσω τον εαυτό μου μέσα σε αυτούς, είναι κάποια από τα στοιχεία που με ενέπνευσαν.

Η Δάφνη δεν είναι ολόιδια με εμένα, αλλά σίγουρα έχουμε κοινές ανησυχίες και σκέψεις. Όταν έγραφα πολλές φορές ένιωθα πως καθρέφτιζα σε όλους τους ήρωες του βιβλίου, δικά μου συναισθήματα, φόβους, αλλά και μικρές νίκες που άλλαξαν τη ζωή μου προς το καλύτερο.

Με μία φράση, η Δάφνη είναι η γυναίκα που είδε κατάματα τις αλήθειές της και τόλμησε να πάρει τη ζωή στα χέρια της.

3. Βλέπουμε πως η ηρωίδα καλείται να επαναπροσδιορίσει τις προτεραιότητές της. Πιστεύετε ότι κάθε γυναίκα φτάνει κάποτε σ’ αυτό το σημείο επανεκκίνησης; Και ποιο είναι, κατά τη γνώμη σας, το πιο δύσκολο πράγμα που καλείται να αντιμετωπίσει μια γυναίκα όταν αποφασίζει να “τολμήσει” στη ζωή της;

Νομίζω πως ναι, κάποια στιγμή όλες φτάνουμε σε εκείνο το σημείο που κοιτάμε πίσω, βλέπουμε τη διαδρομή μας και νιώθουμε την ανάγκη να επαναπροσδιορίσουμε τη ζωή μας. Μπορεί να είναι μια μικρή στιγμή ή μια μεγάλη ανατροπή, αλλά σίγουρα έρχεται, αρκεί να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να το δει. Και τότε αρχίζει η επανεκκίνηση.

Το πιο δύσκολο σε αυτή τη διαδικασία δεν είναι η ίδια η αλλαγή, αλλά το πώς θα διαχειριστούμε όλους τους άλλους. Έχουμε μάθει να ζητάμε άδεια, να απολογούμαστε για τις επιθυμίες μας και να νιώθουμε ενοχές επειδή θέλουμε κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα.

Η τόλμη λοιπόν, δεν είναι πάντα μια μεγάλη πράξη, αλλά κάτι που γεννιέται μέσα μας σιγά σιγά και φαίνεται προς τα έξω μόνο όταν έχει ολοκληρωθεί ένα κομμάτι των αποφάσεών μας.

4. Είστε εργαζόμενη μητέρα με πολλές υποχρεώσεις. Πώς καταφέρνετε να συνδυάζετε τη συγγραφή με την καθημερινότητα, τη δουλειά, την οικογένεια και τον ελάχιστο προσωπικό χρόνο; Η συγγραφή λειτουργεί για εσάς σαν καταφύγιο; Ή είναι κι αυτή μια μορφή αγώνα;

Στην αρχή δεν μπορούσα να βρω τον ρυθμό μου. Η καθημερινότητα, η δουλειά και τα παιδιά απαιτούσαν να είμαι παρούσα σε όλα. Η συγγραφή έμενε πάντα στο περιθώριο. Ήθελα τόσο πολύ να γράψω το μυθιστόρημα, όμως δεν ήταν εύκολο. Υπήρχαν στιγμές που σκέφτηκα να τα παρατήσω. Κάποιες φορές έπαιρνα το αυτοκίνητο και απλώς οδηγούσα, μόνο και μόνο για να καθαρίσει λίγο το μυαλό μου.

Πήρε καιρό, με λάθη και δοκιμασίες, μέχρι να βρω ένα πρόγραμμα που να μου ταιριάζει και να μην με πνίγει.

Η συγγραφή για μένα είναι καταφύγιο και αγώνας, αλλά κυρίως έκφραση. Κάθε φορά που καταφέρνω να γράψω, όσο κουρασμένη κι αν είμαι, νιώθω πως ανακαλύπτω καινούρια κομμάτια της ψυχής και του μυαλού μου κι αυτό με γεμίζει ικανοποίηση.

5. Πόσο σας επηρεάζει η πραγματικότητα γύρω σας όταν γράφετε; Σας εμπνέουν οι άνθρωποι που συναντάτε ή χρειάζεστε απόσταση για να μπορέσετε να δημιουργήσετε;

Η πραγματικότητα γύρω μου είναι απαραίτητη. Με τη θεματολογία με την οποία καταπιάνομαι, αντλώ από τον κόσμο έμπνευση, ιδέες, σκέψεις και συναισθήματα. Οι άνθρωποι, οι ιστορίες τους, ακόμα και ένα βλέμμα στο Μετρό ή μια μικρή χειρονομία σε ένα καφέ μπορούν να με ωθήσουν για να γράψω την επόμενη σκηνή στα μυθιστορήματα. Η έμπνευση έρχεται από τη ζωή, η οποία μεταμορφώνεται στο χαρτί.

6.Οι γυναίκες αναγνώστριες του «Για όσα τόλμησα» φαίνεται πως συχνά βλέπουν μέσα στη Δάφνη ένα κομμάτι του εαυτού τους. Έχοντας έρθει σε επαφή με τόσες γυναίκες στις παρουσιάσεις σας, πώς βιώνετε αυτή την ανταλλαγή; Τι είναι αυτό που σας εξομολογούνται πιο συχνά και τελικά, ποιο μήνυμα θα θέλατε να αφήσετε από γυναίκα σε γυναίκα, ως μια μικρή υπόσχεση ή υπενθύμιση;

Είναι το πιο όμορφο κομμάτι για μένα, να έρχομαι σε επαφή με τον κόσμο. Η συγγραφή έχει τη μοναχικότητά της όσο γράφω, αλλά όταν το βιβλίο φτάνει στα χέρια των αναγνωστών, τότε έρχεται η ανταλλαγή ιδεών και η συγκίνηση. Αυτή η ανθρώπινη επαφή με γεμίζει χαρά και δύναμη.

Στις παρουσιάσεις, πολλές γυναίκες μου μίλησαν με εμπιστοσύνη που με άγγιξε βαθιά. Άλλες μου είπαν πώς κατάφεραν να αφήσουν πίσω μια ζωή που δεν τις εξέφραζε κι άλλες πώς τόλμησαν κάτι που για χρόνια φοβόντουσαν. Κάποιες εξομολογήθηκαν δύσκολες σχέσεις, ακόμη και τρόμο απέναντι στους συντρόφους τους. Ήταν συγκλονιστικές αλήθειες.

Αν μπορούσα να αφήσω ένα μήνυμα, θα ήταν αυτό: «Να μην τα παρατάμε όταν δυσκολευόμαστε. Τίποτα που αξίζει δεν γίνεται εύκολα».

7.Γράφετε από τα εφηβικά σας χρόνια. Πώς έχει αλλάξει μέσα σας ο τρόπος γραφής; Ποιο κομμάτι της συγγραφικής διαδικασίας σας δυσκολεύει περισσότερο και ποιο είναι το πιο σημαντικό πράγμα που σας έχει διδάξει η συγγραφή για τον εαυτό σας;

Ξεκίνησα να γράφω με λυρικό ύφος, στίχους και μικρά ποιητικά κείμενα. Ακόμη και σήμερα το κάνω, σαν έναν τρόπο χαλάρωσης. Όμως, με τον καιρό ένιωσα την ανάγκη να στραφώ στο πεζό. Χρειαζόμουν μια ιστορία για να εκφράσω σκέψεις, προβληματισμούς και συναισθήματα. Ο τρόπος που γράφω θέλω να πιστεύω πως ωριμάζει μαζί με εμένα.

Το πιο δύσκολο σημείο είναι η αρχή, να βρω εκείνη την πρώτη πρόταση που θα με βουτήξει στην ιστορία. Με δυσκολεύει η πλοκή, το πώς θα δέσουν οι σκηνές και το πώς θα αποκτήσουν οι χαρακτήρες πραγματικό βάθος. Ακόμη μαθαίνω και νομίζω πως αυτό δεν σταματά ποτέ.

Η συγγραφή με έχει διδάξει να παρατηρώ τον εαυτό μου και τους ανθρώπους γύρω μου με περισσότερη κατανόηση. Κυρίως με μαθαίνει να μπορώ να βρίσκω τον κρυμμένο τους πόνο, χωρίς να χρειάζεται να μου τον πουν.

8.Τι ρόλο παίζει για εσάς η αγάπη, η υποστήριξη και η αυτογνωσία - θέματα που διατρέχουν το βιβλίο σας;

Η αγάπη, η υποστήριξη και η αυτογνωσία είναι για μένα οι τρεις πυλώνες πάνω στους οποίους χτίζεται όχι μόνο η ιστορία, αλλά και η ίδια η ζωή μας. Η αγάπη είναι η αρχή των πάντων, όχι μόνο προς τους άλλους, αλλά κυρίως προς τον εαυτό μας. Αν δεν αγαπήσουμε αυτό που είμαστε, δύσκολα μπορούμε να σταθούμε με αλήθεια δίπλα σε κάποιον άλλον.

Η υποστήριξη, από την άλλη, μας κρατά ενωμένους και μας δίνει την ελπίδα να προχωρήσουμε.

Η αυτογνωσία είναι εκείνη η στιγμή στη ζωή που βλέπουμε τον εαυτό μας καθαρά, χωρίς αυταπάτες αλλά και χωρίς αυστηρότητα. Τότε γεννιέται η αληθινή δύναμη μέσα μας, γιατί τότε καταλαβαίνουμε τι θέλουμε να αλλάξουμε στη ζωή μας.

9.Ζούμε σε μια εποχή όπου η λογοτεχνία συχνά μετριέται με αριθμούς, προβολές και αλγορίθμους. Πιστεύετε πως μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο χωρούν ακόμη η αλληλεγγύη, η ειλικρίνεια και οι αληθινές φιλίες ανάμεσα σε συγγραφείς; Ή μήπως η δημιουργία, όσο κι αν μοιράζεται, παραμένει μια βαθιά μοναχική πορεία;

Υπάρχει φιλία ανάμεσα σε συγγραφείς, αλλά όχι με όλους και δεν χρειάζεται άλλωστε. Δεν είμαστε όλοι για όλους. Ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο, τις δικές του απόψεις και ευαισθησίες. Αν το καταλάβουμε αυτό και δεν παίρνουμε προσωπικά λόγια ή συμπεριφορές, γινόμαστε πιο ελεύθεροι στη διαδρομή μας.

Η συγγραφή έχει έτσι κι αλλιώς τη μοναχικότητά της, αφού είναι μια πορεία εσωτερική. Όμως, μέσα σε αυτή τη μοναξιά, έχω συναντήσει ανθρώπους που με καταλαβαίνουν απόλυτα.

Δεν πιστεύω ότι η λογοτεχνία χάνει την ανθρωπιά της εξαιτίας των αριθμών ή των αλγορίθμων. Αντίθετα, περισσότερο από ποτέ έχουμε την ανάγκη να μείνουμε αληθινοί, ενωμένοι και να θυμόμαστε γιατί υπάρχουν οι τέχνες στη ζωή μας, αλλά και η θετική πλευρά των Social Media.

10.Έχετε ήδη αναφερθεί σε ένα νέο μυθιστόρημα που ετοιμάζετε. Μπορείτε να μας αποκαλύψετε κάτι για τη θεματική του κόσμου του;

Πλησιάζω στο τέλος του νέου μου μυθιστορήματος, αλλά δε θα ήθελα να αποκαλύψω πολλά ακόμη. Αφορά τις σχέσεις που μας καθορίζουν, αλλά και εκείνες που μας πληγώνουν. Αυτό που μπορώ να πω είναι πως πρόκειται για μια ιστορία ώριμη συναισθηματικά, κοινωνική, με έντονα ψυχογραφικά στοιχεία.

Για τη συγγραφέα...

Η Ελένη Ισπόγλου είναι γεννημένη στην Πρέβεζα, με σπουδές Πολιτικού Μηχανικού στο ΑΠΘ και επαγγελματική πορεία σε τεχνικές εταιρείες του Λονδίνου. Από το 2009 εργάζεται ως Social Media Manager, ενώ παράλληλα γράφει από τα εφηβικά της χρόνια. Κείμενά της έχουν δημοσιευτεί σε ψηφιακά μέσα, με θεματικές γύρω από τη γυναίκα και τις ανθρώπινες σχέσεις. Ζει στο Χαλάνδρι με την οικογένειά της. Κυκλοφορούν το μυθιστόρημά της Για όσα τόλμησα (Ιβίσκος, 2024) και η ποιητική συλλογή μία ιστορία αγάπης – Λόγια ενός Έρωτα (Πηγή, 2020), ενώ αυτό το διάστημα γράφει το επόμενο μυθιστόρημά της.

Η συνέντευξη δόθηκε στην αρθρογράφο/συγγραφέα

Ιωάννα Σταθοπούλου 🌹