Συμπαντικοί προορισμοί

Θα ήθελα για πάντα

στο διάστημα να ζήσω,

να μην είχα ποτέ γίνει θύμα

των γήινων καιρών,

να μην είχα γνωρίσει ποτέ

την απέλπιδα αυγή της,

της δύσης της τη θλίψη,

ούτε του μολυσμένου ουρανού της

το ξεθωριασμένο χρώμα,

ούτε τον άφατο πόνο και την πείνα των παιδιών των άκαρδων πολέμων

Ζώντας επάνω στην πληγωμένη πλάτη της

δε βίωσα ποτέ

την άπιαστη ευτυχία,

την αστείρευτη ελπίδα

για μι' αλλοιώτικη ζωή,

ούτε άκουσα ποτέ

τη φωνή της αληθινής αγάπης

Πλανημένος απ' τον πόθο

νόμιζα πως την αφουγκράστηκα

μια φορά

μα ήταν μόνο

κάποιων σάπιων φύλλων

το απαίσιο θρόισμα

Πώς θα ήθελα να ζήσω για πάντα

μέσα στο φως νεογέννητων άστρων,

μέσα στο ελπιδοφόρο σκοτάδι

της αιώνιας νύχτας

και λυτρωμένος από πάθη χθόνια

και μικροπρέπειες

να γίνω μύστης της πανάρχαιας γνώσης

και του άσβηστου φωτός,

να περπατήσω ατέρμονα

επάνω σε επουράνια μονοπάτια

γεμάτα υποσχέσεις

γι' ανείπωτα θαύματα

και απαστράπτοντες, άφθαρτους προορισμούς

που ποτέ πριν στη γήινη ζωή μου

δεν ήξερα πως υπάρχουν

(Ποίημα απ' την ανέκδοτη ποιητική συλλογή μου ΑΠΟΙΚΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ ΤΟΥ ΔΙΑΣΤΉΜΑΤΟΣ)

Χρήστος Ντικμπασάνης