Στ'ασφοδίλια

Της λήθης ξεδιπλώνω το μαγνάδι,

Κορμί απ’ αλάβαστρο λευκό φτιαγμένο.

Απίθωσα τα χέρια στο πηγάδι,

Τις μνήμες ελευθέρωσα, προσμένω.

Στο λίκνο σου’ στρωσα τις μωβ λεβάντες.

Με τ’ άρωμα ξανά το βαλς χορεύω,

Θωριά με τις ουράνιες βεράντες.

Ο χρόνος είν’ κοντά και δε λαθεύω.

Στο πράσινο λιβάδι απ’ ασφοδίλι,

Σαν σ’ όνειρο βρεθήκαμε, σαν πρώτα

Και είχες χρώμα άλικο στα χείλη.

Μια θάλασσα που έσβησε τον πόνο,

Κοντά σου μ’ έφερε, γλυκιά γαλήνη.

Με πόσο δέος πάλι σ’ ανταμώνω!

(Σονέτο) Μαρίνα Καραχλέ