Μια πραγματικότητα πιο σουρεαλιστική κι από το πιο τρελό όνειρο…
Τα βήματά της, αντηχούσαν στον άδειο, σκοτεινό διάδρομο. Δίπλα της αιωρούταν μια ανάποδη κλεψύδρα με κόκκινη άμμο. Το είδωλό της καθρεφτιζόταν στο βλέμμα της. Ματωμένα πρόσωπα την παρακολουθούσαν σιωπηλά μέσα από τους τοίχους. Μια κοπέλα κοιτούσε τρομαγμένη ένα κεφάλι που κειτόταν στα πόδια του κρεβατιού της… Άκουγε πόρτες να κλείνουν πίσω της κι αλυσίδες να τρίζουν.
Βρέθηκε στο κάστρο, όπου κοιμόταν η Ωραία Κοιμωμένη. Χιλιάδες ανθρώπινα μάτια την παρακολουθούσαν μέσα από τον καθρέφτη. Ένας σκελετός με κουστούμι της χαμογελούσε πονηρά. Ένα κορίτσι που έμοιαζε με την Αλίκη, την πήρε από το χέρι και την οδήγησε στη δική της Χώρα των Θαυμάτων. Εκεί όπου γιγάντια μωρά συνόδευαν κυρίους με ημίψηλα καπέλα. Εκεί όπου άλογα με πρόσωπο πιθήκου και τερατόμορφοι άνθρωποι έσερναν καρότσια με σκελετούς και δηλητήριο. Ο χρόνος μετρούσε αντίστροφα. Τώρα παρατηρούσε ότι το φόρεμά της, έμοιαζε με σύνθεση ωμών κρεάτων.
Ο χώρος γύρω της άλλαξε. Βρέθηκε σε ένα τρελό πάρτι τσαγιού. Της πρόσφεραν μωρά… αντί για κουλουράκια… Παιδιά ντυμένα μέλισσες χόρευαν γύρω της. Ένας μαέστρος με κεφάλι κολοκύθας διηύθυνε τη δική του μακάβρια ορχήστρα. Ο κορμός ενός δέντρου σχίστηκε στα δύο. Έγινε ανθρώπινο μάτι που την κοιτούσε επίμονα. Μια νοσοκόμα γονάτισε δίπλα της, κρατώντας στα χέρια της ένα δέντρο νεκρό. Μια μπαλαρίνα εμφανίστηκε από το πουθενά, κι άρχισε να χορεύει νωχελικά, κρατώντας στα χέρια της μια ωμή μπριζόλα. Ένας λαγός έδινε παράσταση σε τσίρκο, έχοντας ρόδες αντί για πόδια.
Το σκηνικό έγινε πιο σκοτεινό. Μπροστά της στεκόταν μια κοπέλα, που φορούσε τηλεόραση αντί για φουστάνι. Λίγα μέτρα πιο πέρα, ένα αυτί φύτρωνε μέσα από το έδαφος, τη στιγμή που ένα κεφάλι αιωρούταν ανάποδα στον ουρανό ενώ την περιεργαζόταν πίσω από τα στρόγγυλα γυαλιά του. Έπαιζε με το μυαλό και τα όνειρά της. Πυκνό χιόνι άρχισε να πέφτει. Βρέθηκε σε μια σπηλιά γεμάτη σταλακτίτες. Τώρα το κεφάλι την κοίταζε ήρεμα, μέσα από τον τοίχο. Γύρω της στριφογύριζαν μπουρμπουλήθρες. Έκανε να τις αγγίξει, μα διαπίστωσε ότι μέσα τους είχαν φυλακίσει κάθε λογής ζωντανό όν… κι ετοιμάζονταν να καταπιούν κι αυτήν…
Και κάπως έτσι, χάθηκε στον λαβύρινθο του μυαλού του Mark Ryden. Κάνοντας βόλτα με τον Jimi Hedrix πάνω σε μια ιπτάμενη μπριζόλα και με τον Leonardo Di Caprio μέσα σε μια άμαξα που την έσερναν μέλισσες… Χαμένη σε μια πραγματικότητα, πιο σουρεαλιστική κι από το πιο τρελό όνειρο… Άλλωστε… όπως υποστηρίζει κι ο ίδιος… «Το βρίσκω πολύ πιο εύκολο να είμαι δημιουργικός τη νύχτα. Η μέρα είναι για να κοιμούνται οι άνθρωποι. Η νύχτα είναι η καλύτερη στιγμή για να κάνει κάποιος τέχνη. Όσο πιο αργά τη νύχτα δημιουργεί κάποιος, τόσο πιο βαθιά ταξιδεύει σε έναν άλλο κόσμο».
Ο Mark Ryden, γεννήθηκε στις 20 Ιανουαρίου 1963. Είναι ένας αμερικανός ζωγράφος που κατέχει επάξια τον τίτλο του νονού του ποπ σουρεαλισμού. Αντλεί την έμπνευσή του από οτιδήποτε μπορεί να προκαλέσει μυστήριο όπως παλιά παιχνίδια, ανατομικά μοντέλα, λούτρινα ζωάκια, σκελετούς. Χαρακτηριστικό στα έργα του αποτελεί το χρώμα ροζ, τα κουνέλια, οι μέλισσες και η απεικόνιση του κρέατος. Θέλει να δείξει την αντίθεση που υπάρχει ανάμεσα στο κρέας που χρησιμοποιούμε για φαγητό και στο ζωντανό πλάσμα από το οποίο προέρχεται.
Έχει δημιουργήσει ένα μοναδικό στυλ που θολώνει τα παραδοσιακά όρια μεταξύ υψηλής και υποβαθμισμένης τέχνης. Οι έννοιες στα έργα του κυμαίνονται από απόκρυφες, μέχρι χαριτωμένες και κινούνται σε μια λεπτή γραμμή μεταξύ του νοσταλγικού κλισέ και του διαταραγμένου αρχέτυπου. Συνδυάζει άσχετες μεταξύ τους εικόνες, δημιουργώντας ονειρικές σκηνές που δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν στην πραγματικότητα.
Παρατηρώντας τα έργα του, ο θεατής ταλαντεύεται ανάμεσα στην παιδική αθωότητα και τις μυστηριώδεις εσοχές της ψυχής. Οι πίνακές του εκπέμπουν μια σκοτεινή γοητεία όπου αθώα κορίτσια μεταμορφώνονται σε παράξενες και μυστηριακές φιγούρες. Οι περίτεχνες, σκαλιστές κορνίζες, χαρίζουν στα έργα του μια αίσθηση μπαρόκ που τονίζει ακόμα περισσότερο την αινιγματική τους φύση.
Έχει τιμηθεί με το βραβείο BFA του Art Center College of Design της Πασαντένα. Οι πίνακές του έχουν εκτεθεί σε μουσεία και γκαλερί σε όλο τον κόσμο, όπως το Frye Museum of Art του Σιάτλ, το Pasadena Museum of California Art, και στην έκθεση «The Artist’s Museum» στο Museum of Contemporary Art στο Λος Αντζελες, όπου ζει κι εργάζεται μέχρι σήμερα.
Ερωδίτη Παπαποστόλου
Comments