Στο καφενείο σαν μπω, και καθίσω στο
συνηθισμένο τραπέζι, θα πιω τον συνηθισμένο
καφέ, που όσο ζάχαρη και να ’χει, πικρός για μένα
είναι πάντα.
Κι όμως τον πίνω γιατί διψώ, γιατί
χρόνια τώρα τον πίνω, γιατί τον έχω συνηθίσει,
γιατί χωρίς αυτόν η κάθε επαφή μαζί σου σβήνει.
Με την ελπίδα να ξαναγευτώ ετούτο τον καφέ
που μ’ άρεσε τόσο, στο καφενείο θα ξαναβρεθώ,
και θα καθίσω στην ίδια γωνία, στο ίδιο σημείο,
που είπαμε τόσα και διηγηθήκαμε πολλά.
Εκεί
θα συχνάζω ωσότου το καφενείο αλλάξει όνομα,
ωσότου ο καφές που πίνω δε σερβίρεται πια,
ωσότου το καφενείο κλείσει και το παρελθόν
χαθεί. Αλλά πώς να χαθεί; Μαζί το χτίσαμε, μαζί
το ζήσαμε, στο καφενείο τούτο ’δω, όπου μόνος
τώρα μεταξύ πολλών τον καιρό μου τον κούφιο
μ’ αναμνήσεις τον περνώ. Ο καφές που πίνω
τελείωσε — μικρό βλέπεις το φλιτζάνι — και
παραγγέλνω άλλον κι άλλον,
ώσπου νυχτώνει,
το μαγαζί κλείνει, και φεύγω για να ξαναγυρίσω
αύριο, την ίδια ώρα, για να ξανακαθίσω στο ίδιο
τραπέζι, για να ξαναπιώ τον ίδιο καφέ — τον ίδιο
πικρό καφέ — πάλι μόνος — εγώ, ο πιο πιστός
πελάτης.
Comments