Στο καράβι...

Μέσα στη θάλασσα,

σε βλέπω,

τα κύματα να ακουμπάς,

μικρό καράβι μου,

που πλέεις,τρέχεις

να πιάσεις

τη στεριά.

Είσαι σκαρί από ατσάλι

και σίδερο έχεις παντού,

τα χρώματα σου κυριεύουν

όλα τα μάτια σε παινεύουν.

Θαυμάζουν όλοι τη θωριά σου,

σαν αρμενίζεις φωτεινό,

μήτε η φουρτούνα σε τρομάζει, μήτε καμμιά φορά ο καιρός.

Αναστενάζω όταν σε βλέπω,

σε καμαρώνω

σαν σκεφτώ,πως φουσκοθαλασσιές αντέχεις, δαμάζεις μέχρι τον αφρό.

Ο ήλιος δίνει όλο το φως του,

σε βοηθάει να αρμενίζεις

και να χαρίζεις ομορφιά,

αέρα δώσε, πηδάλιο πιάσε,

να ταξιδέψεις μακρυά...

Πάρε και εμένα στο ταξίδι δωσ'μου μαντήλι να κουνώ

τα άλλα καράβια που περνάνε θα τα κοιτώ, θα αγωνιώ,

να ψάξω τον όμορφο ναύτη

που 'χω για πάντα στο μυαλό.

Ο καπετάνιος θα ζυγώσει

τα πλοία θα 'ναι πιο σιμά,

σκάλα θα ρίξει στο βαπόρι

να έρθει ο ναύτης στα ρηχά.

Θα ανέβεις μέχρι το κατάρτι,

λευκά πουλιά θα καρτερούν

χορό θα στήσουμε αντάμα νησιώτικο μα και συρτό,

κι όταν ο ήλιος πια θα δύσει

οι άγκυρες θα σηκωθούν

θα χαιρετήσεις το σκαρί

που σε οδήγησε ως εδώ!!

Και θα φωνάξεις:

Καπετάνιε!

Μένω

με αυτή που αγαπώ!

Εύα Αλιβιζάτου 🌹